غزلیات در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 صفحه افلاک سرلوح کتاب غفلت است نسخه ایام طومار حساب غفلت است

2 می توان گلهای رنگین چید از بزم جهان ذره تا خورشید سرمست شراب غفلت است

3 پرسش بیدار دل توفیق آگاهی بس است محشر صاحبدلان تعبیر خواب غفلت است

4 محو دنیا اتحاد صورت و معنی ندید در نظر آیینه اعمی را کتاب غفلت است

1 به گلشنی دلم از دست باغبان تنگ است که جای نکهت گل هم به گلستان تنگ است

2 سخن به لعل که شد آشنا نمی دانم که دستگاه سخن بر سخنوران تنگ است

3 نگشته است کسی از فغان من دلتنگ ز میزبانی صبرم دل فغان تنگ است

4 دل شکفته چه جویم که غربتم وطن است چگونه بال گشایم که آسمان تنگ است

1 دشت جنون ز فتنه چشم تو دیده ای است هر موج اشک خیل غزال رمیده ای است

2 یک عمر در شکنجه امید بوده ایم هر ذره خاک ما دل منت گزیده ای است

3 چون خامه سر به راه طلب را دلیل نیست صحرا زجاده صفحه مسطر کشیده ای است

4 شور شراب پیر ز دنیا گذشته است گرد جنون جوان به منزل رسیده ای است

1 تا روغن چراغ دلم درد غربت است اسباب خانه وطنم گرد غربت است

2 کی می شود شکنجه کش دامن وطن پای طلب که آبله پرورد غربت است

3 هر جا که می روم سفر کعبه من است از فیض عشق خضر رهم گرد غربت است

4 آزاد کرده سفر بی تکلفم در دل مرا خیال وطن درد غربت است

1 گریه خاکستر گداخته است بلبل باغ ناله فاخته است

2 خس و خاشاک سرو وگل شده است هر کجا آن سوار تاخته است

3 برق رخسار گل بهار افزون باغها رنگهای باخته است

4 نرد عشق است هوش می باید بیشتر برده هرکه باخته است

1 از آنم دل عدوی اضطراب است که در دل یاد چشمش مست خواب است

2 گلستان محبت را هوایی است که شبنم خانه سوز آفتاب است

3 دماغم تا رسید از می خمارم طلوع نشئه چون عهد شباب است

4 زیادت گر شود غافل گدازد دلم از دوری آتش کباب است

1 باده کامل عیار جوش خود است نشئه چابک سوار هوش خود است

2 نتوان شد غبار خاطرها حرف ما آشنای گوش خود است

3 چه اثرها ز ناله می چینم بیکسی گوش بر سروش خود است

4 درد می شد غبارم از مستی دل همان در خمار جوش خود است

1 هر طرف باد صبا زان طره بویی برده است عضو عضوم را کمند جستجویی برده است

2 بی نیازی چهره خورشید را ساید به خاک شبنم این باغ بسیار آبرویی برده است

3 یک سر مو بر تنم سرگشتگی در کار نیست جستجوی او مرا هر دم به سویی برده است

4 گلشن پاک اعتقادی را صفای دیگر است سایه خارش نصیب از رنگ و بویی برده است

1 آنکه صید عالم از چشم خماری کرده است یاد خود کرده است پنداری شکاری کرده است

2 دیده در آیینه روی خویش و بیخود گشته است حیرتستان را بهارش نوبهاری کرده است

3 گل به سر ساغر به کف پا در حنا می آید آه بیقراریهای ما جوش قراری کرده است

4 می دهد بر باد هر ساعت غبار وعده ای هر نسیمی را فریب انتظاری کرده است

1 گر آن دیر آشنا بیگانه مست است خوشم کاین بیخبر دیوانه مست است

2 به یاد چشم او جامی کشیدم در و دیوار این کاشانه مست است

3 دل دیوانه از چشم تو شد مست که بد مست از گل پیمانه مست است

4 نگاه گرم او در خواب دیده اگر گوید اسیر افسانه مست است