دیدهٔ ما چو نور او بیند از نعمتالله ولی مفردات 133
1. دیدهٔ ما چو نور او بیند
هر چه بیند همه نکو بیند
ذاتی و چه ذات ، ذات موصوف من است از نعمتالله ولی مفردات 134
1. ذاتی و چه ذات ، ذات موصوف من است
شک نیست که این ظهور موقوف من است
ذرهای نیست که خورشید در او پیدا نیست از نعمتالله ولی مفردات 135
1. ذرهای نیست که خورشید در او پیدا نیست
قطرهای نیست درین بحر که او با ما نیست
راز با کاغذ و با خامه نمی یارم گفت از نعمتالله ولی مفردات 136
1. راز با کاغذ و با خامه نمی یارم گفت
به دو روی و دو زبان راز نگوید عارف
رب الارباب رب این مربوب است از نعمتالله ولی مفردات 137
1. رب الارباب رب این مربوب است
در مذهب ما محب و هم محبوب است
رب و مربوب خویش می جوید از نعمتالله ولی مفردات 138
1. رب و مربوب خویش می جوید
نعمتاللّه سخن چنین گوید
رحمی به دلم کن ای برادر از نعمتالله ولی مفردات 139
1. رحمی به دلم کن ای برادر
عود دل من ز خود روا بگذر
رندی که حریف ماست دایم از نعمتالله ولی مفردات 140
1. رندی که حریف ماست دایم
افتاده مدام در شراب است
رو به آب چشم ما خوشتر شده از نعمتالله ولی مفردات 141
1. رو به آب چشم ما خوشتر شده
روی ما خوش بود از آن خوشتر شده
رو طاعت و خیر کن که دین است از نعمتالله ولی مفردات 142
1. رو طاعت و خیر کن که دین است
دین تو و هم دیانت این است
ساغر ما بود تو را در خور از نعمتالله ولی مفردات 143
1. ساغر ما بود تو را در خور
می صافی ز جام ما می خور
ستر است و ستایر و ستور است از نعمتالله ولی مفردات 144
1. ستر است و ستایر و ستور است
بردار حجاب اگر چه نور است