در جمله مرتبه برآید از نعمتالله ولی دوبیتی 145
1. در جمله مرتبه برآید
در مرتبه ها همه نماید
در عین تو او نکو نماید از نعمتالله ولی دوبیتی 146
1. در عین تو او نکو نماید
عالی به صفات تو نماید
هر چه در غیب و در شهادت بود از نعمتالله ولی دوبیتی 147
1. هر چه در غیب و در شهادت بود
همه ایثار بندگان فرمود
به هر صورت که ما را رو نماید از نعمتالله ولی دوبیتی 148
1. به هر صورت که ما را رو نماید
ببین تا نور چشمت را فزاید
هر بلا کز حضرتش ما را بود از نعمتالله ولی دوبیتی 149
1. هر بلا کز حضرتش ما را بود
خوش بلائی از چنان والا بود
ناظر و منظور آنجا کی بود از نعمتالله ولی دوبیتی 150
1. ناظر و منظور آنجا کی بود
بود و هم نابود آنجا کی بود
یک هویت اول و آخر بود از نعمتالله ولی دوبیتی 151
1. یک هویت اول و آخر بود
آن حقیقت باطن و ظاهر بود
گوهر دُر یتیم از ما بجو از نعمتالله ولی دوبیتی 152
1. گوهر دُر یتیم از ما بجو
زان که عین ما از این دریا بود
بر علم قدر عظیم بود از نعمتالله ولی دوبیتی 153
1. بر علم قدر عظیم بود
خوش بزرگی که او علیم بود
هرکه او از خدای ناترسد از نعمتالله ولی دوبیتی 154
1. هرکه او از خدای ناترسد
از من و تو دگر کجا ترسد
عقل و علمش به ذات او نرسد از نعمتالله ولی دوبیتی 155
1. عقل و علمش به ذات او نرسد
ور تو گوئی رسد مگو نرسد
صوفی با صفا وفا دارد از نعمتالله ولی دوبیتی 156
1. صوفی با صفا وفا دارد
لاجرم از وفا صفا دارد