صبری کنیم تا ستم او چه می کند از نعمتالله ولی دوبیتی 109
1. صبری کنیم تا ستم او چه می کند
با این دل شکسته غم او چه می کند
ظاهر و باطن ار چه ضد انند از نعمتالله ولی دوبیتی 110
1. ظاهر و باطن ار چه ضد انند
عارفان هر دو را یکی دانند
نور او را به نور او بیند از نعمتالله ولی دوبیتی 111
1. نور او را به نور او بیند
هر چه بیند همه نکو بیند
خلق و حق را به همدگر بیند از نعمتالله ولی دوبیتی 112
1. خلق و حق را به همدگر بیند
آفتاب است و در قمر بیند
نتواند که گوشه بگزیند از نعمتالله ولی دوبیتی 113
1. نتواند که گوشه بگزیند
یا به کنج خراب بنشیند
همه عالم ز حضرتش موجود از نعمتالله ولی دوبیتی 114
1. همه عالم ز حضرتش موجود
این چنین بوده است و خواهد بود
بسط او از بسط آن سلطان بود از نعمتالله ولی دوبیتی 115
1. بسط او از بسط آن سلطان بود
در میان اهل دل چون جان بود
هر بلا کز حضرتش ما را بود از نعمتالله ولی دوبیتی 116
1. هر بلا کز حضرتش ما را بود
آن بلا نبود که آن آلا بود
کون جامع جامع اسما بود از نعمتالله ولی دوبیتی 117
1. کون جامع جامع اسما بود
عین اول عین جد ما بود
سرّ علم قدر عظیم بود از نعمتالله ولی دوبیتی 118
1. سرّ علم قدر عظیم بود
خوش بزرگی که او علیم بود
مشهد آل مشهد روضهٔ رضوان بود از نعمتالله ولی دوبیتی 119
1. مشهد آل مشهد روضهٔ رضوان بود
این چنین خوش مشهدی در خطهٔ ماهان بود
ناظر و منظور آنجا کی بود از نعمتالله ولی دوبیتی 120
1. ناظر و منظور آنجا کی بود
بود و هم نابود آنجا کی بود