رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 رندی که ز هر دو کون یکتا گردد در کتم عدم واله و شیدا گردد

2 سر در قدم ساقی سرمست نهد بی زحمت پا به گرد دنیا گردد

1 درویش و گدا مرتبهٔ جان چه کند می می نوشد مدام او نان چه کند

2 یاری که محب حضرت جانان است ای یار عزیز من بگو جان چه کند

1 هر باده که از حضرت الله دهند بی منت ساقی به سحرگاه دهند

2 خواهی که کمال معرفت دریابی از خود بگذر تا به خودت راه دهند

1 آن روز که کار وصل را ساز آید این مرغ ازین قفس به پرواز آید

2 از شه چو صفیر ارجعی روح شنید پرواز کنان به دست شه باز آید

1 در دیدهٔ ما هر دو جهان آینه‌ای است جانان چو نماینده و جان آینه است

2 عینی است که باطناً نماینده بود هر چند که ظاهراً نهان آینه‌ای است

1 ما عادت خود بهانه جوئی نکنیم جز راست روی و نیک خوئی نکنیم

2 آنها که به جای ما بدی ها کردند گر دست دهد به جز نکوئی نکنیم

1 توحید دگر باشد و الحاد دگر خود بنده دگر باشد و آزاد دگر

2 ار شکّر شیرین سخنی می گویم خسرو دگری باشد و فرهاد دگر

1 لطفش به کرم شهد و شهودم بخشید وز جود وجود خود وجودم بخشید

2 هر چیز که او دهد همه خیر بود خیری به تمام کرد و بودم بخشید

1 عمری به خیال تو گذاریم دگر جان را به هوای تو سپاریم دگر

2 باز آ که به جان و دل همه مشتاقیم بی تو نفسی صبر نداریم دگر

1 مائیم ز خود وجود پرداختگان و آتش به وجود خود در انداختگان

2 پیش رخ چون شمع تو شبهای دراز پروانه صفت وجود خود باختگان