رباعیات شاه نعمت‌الله ولی

1 طاعت ز سر جهل به جز وسوسه نیست احکام وصول ذوق در مدرسه نیست

2 عارف نشوی به منطق و هندسه تو برهان و دلیل عشق در هندسه نیست

1 در کوی مغان مست و خراب افتادم توبه بشکسته در شراب افتادم

2 سر بر در میخانه نهادم چه دگر رندانه به ذوق در شراب افتادم

1 خاک در میخانه مگر بیخته اند کاین گرد و غبار را بر انگیخته اند

2 یا ماه رخان خطهٔ ماهانند کز زلف عبیر در جهان ریخته اند

1 آب است که جان ما از او می یابد وز دیدن او نور بسی افزاید

2 هر سو که روان شود حیاتی بخشد هر نقش که او را بدهی برباید

1 در نهصد و نه من دو قران می بینم از مهدی و دجال نشان می بینم

2 دین نوع دگر گردد و اسلام دگر این سرّ نهان است عیان می بینم

1 تخت دل من مسخر شاه منست شاهی به کمال شاه دلخواه منست

2 او سید من باشد و من بندهٔ او این سید و بنده نعمت الله منست

1 مانندهٔ گرد ، گرد مأوا گردیم تا خاک در خانهٔ او وا گردیم

2 چون آب روان روی به دریا داریم دریا بودیم و باز دریا گردیم

1 رب الارباب رب این مربوب است وز حضرت احباب همه محبوب است

2 در صورت و معنیش نظر کن به تمام تا دریابی که طالب و مطلوبست

1 تا جان دارم به می خوری می‌ کوشم در کوی مغان مدام می می‌ نوشم

2 صد صومعه را به نیم حبه نخرم من دیر مغان به این بها نفروشم

1 از فقر به عالم معانی برسی از ترک به ذوق آن جهان برسی

2 گر ترک وجود ما سوی اللّه کنی چون خضر به آب زندگانی برسی