مثنویات شاه نعمت‌الله ولی

1 ابتدا کردم به نام آن یکی در وجود آن یکی نبود شکی

2 یک وجود است و صفاتش بی شمار آن یکی در هر یکی خوش می شمار

3 چشم احول گر دو بیند تو مبین تو یکی می بین چو احول دو مبین

4 گر هزار آئینه دیدم ور یکی آن یکی را دیده ام در هر یکی

1 آفتابی در قمر پیدا شده فتنهٔ دور قمر در وا شده

2 چیست عالم صورت اسمای او صورت و معنی به هم باشد نکو

3 اسم او ذات و صفات او بود نام او یک نزد ما آن دو بود

4 معنی اسم و مسمی باز جو عارفی را گر بیابی راز گو

1 شخص و سایه دو نماید در نظر بگذر از سایه یکی را می نگر

2 مظهر و مظهر به نزد ما یکی است آب این امواج و این دریا یکیست

3 ز اعتبار ما و تو باشد دوئی همچو ما بگذر ز خود کان یک توئی

4 هر که او فانی شود باقی شود مدتی رندی کند ساقی شود

1 گرم باش و آتشی خوش برفروز خرقه و سجاده و هستی بسوز

2 صورت و معنی به این و آن گذار دنیی و عقبی به جسم و جان گذار

3 جام می بگذار و ساقی را طلب تا چو رندان مستی ای یابی عجب

4 بعد از آن مستی چو ما هشیار شو عارفانه بر سر بازار شو

1 جامع مجموع اسما آدم است لاجرم او روح جمله عالم است

2 عقل اول درهٔ بیضا بود صورت و معنی ز جد ما بود

3 آدمی معنی است عقل کل به نام جملهٔ عالم از او یابد نظام

4 حضرت مبدا چو او را آفرید مبدا مجموع عالم شد پدید

1 ابتدای سخن به نام یکی در دو عالم یک است و نیست شکی

2 جود او می دهد وجود به ما جام گیتی نما نمود به ما

3 دیدهٔ ما نکو شده روشن چشم عالم به نور او روشن

4 در همه نور او عیان دیدیم تو چنین بین که ما چنان دیدیم

1 بیا با ما درین دریا به سر بر از اینجا دامنی خوش پر گهر بر

2 ز ما بشنو حبابی پر کن از آب حباب از آب و در وی آب دریاب

3 به معنی آب در صورت حباب است ببین در این و آن کان هر دو آبست

4 دمی در آفتاب و سایه بنگر در آن هم سایه را همسایه بنگر

1 وجودی در همه عالم عیان است ولی از دیدهٔ مردم نهان است

2 به هر آئینه حسنی می نماند ز هر برجی به شکلی نو برآید

3 تو نقد گنج او در کنج عالم طلب این کنج و این گنجینه فافهم

4 حقیقت در دو عالم جز یکی نیست یکی هست و در آن مأوا شکی نیست

1 ز ذوق خود تو را آگاه کردم بهانه آفتاب و ماه کردم

2 دوئی بگذار تا باشی یگانه مراد ما یکی دیگر بهانه

3 درآ در حلقهٔ رندان سرمست تو را گر میل ذوق عارفانست

4 فنا شو تا بقا یابی ز باقی سبو می کش که یابی لطف ساقی

1 حمد آن حامدی که محمود است بخشش اوست هر چه موجود است

2 فرض عین است حمد حضرت او بر همه خلق خاصه بر من و تو

3 حمد او از کلام او گویم لاجرم حمد او نکو گویم

4 شکر شکر او چه شیرین است شکر گویم که شکّرم این است