مثنویات شاه نعمت‌الله ولی

1 هر یک از اسمای حق در علم او صورتی دارد که باشد عین تو

2 نور هر عینی که می بیند بصر وجه خاصی می نماید در نظر

3 جود او بخشید اسما را وجود ورنه اسما را به خود بودی نبود

4 هر چه موجود است مرحوم خداست گر چه اسمای وی و اعیان ماست

1 هر نفس جامی به رندی می دهند هر دمی بزمی به جائی می نهند

2 راز پنهان آشکارا گفته اند جملهٔ اسرار با ما گفته اند

3 یک وجود و صد هزاران آینه می نماید آن یکی هر آینه

4 گنج اسما در همه عالم نگر اسم جامع بایدت آدم نگر

1 از تعیُن اسم اعظم رو نمود در حقیقت آن تعین اسم بود

2 بی تعین نه نشان و نام هم بی تعین نه می است و جام هم

3 وحدت دانش تعین گفته اند در این معنی به حکمت سفته اند

4 یک تعین اصل و باقی فرع او آن تعین در همه بنگر نکو

1 چیست انسان دیدهٔ بینا بود جامع مجموعهٔ اسماء بود

2 مجمع الطاف اسرار اله آن ایاز بندگی پادشاه

3 مخزن اسرار سبحانیست او مطلع انوار ربانیست او

4 روح و جسم و عین و اسم این هر چهار می نماید او به مردم آشکار

1 قطب عالم نقطهٔ پرگار روح شیخ ما سرمایهٔ گنج فتوح

2 یک هویت دان و اسما بی شمار یک هویت را به اسما می شمار

3 در هویت جمله اسماء هالکند ما سوی الله چیست اشیا هالکند

4 چون هویت یک بود اسما یکیست چون یکی باشد همه اشیا یکیست

1 نقطه ای در دایره بنمود میم میم این معنی طلب فرما ز جیم

2 لازم جیمست میم ای یار من کی بود بی میم جیم ای یار من

3 عارفان دانند راز عارفان عارفانه گفتهٔ عارف بخوان

4 جنبش سایه بود از آفتاب با تو گفتم سر عالم بی حجاب

1 بود ما از بود او پیدا شده جمع گشته قطره و دریا شده

2 بر سر آبی و پنداری سراب غرق آبی آب می جوئی ز آب

3 قطره و موج و حباب و بحر و جو هر یکی را گر بیابی آب جو

4 در محیط دیدهٔ ما کن نظر یکدمی بنشین و در ما می نگر

1 مجمع البحرین اگر جوئی دلست جامع مجموع اگر گوئی دلست

2 دل بود خلوتسرای خاص او هرچه می خواهی بیا از دل بجو

3 اوسع است از عرش اعظم عرش دل چیست کرسی سدره ای از فرش دل

4 کنت کنزاً گنج اسمای وی است کنز دل می جو که آن جای وی است

1 گر بیابی عارفی صاحبدلی خدمت او کن که گردی مقبلی

2 خدمت صاحبدلان می کن به جان تا بیابی منصب اهل دلان

3 خدمت این طایفه مردانه کن جان فدای خدمت جانانه کن

4 سر بنه بر پای مردان خدا تا چو ما سرور شوی در دو سرا

1 در خرابات مغان رندانه رو خم می را نوش کن مستانه رو

2 در خرابات مغان رندی بجو حال سرمستی ما با او بگو

3 دردمندی جوی و درمان را طلب کفر را بگذار و ایمان را طلب

4 خوش درین دریای بی پایان در آ تا ببینی آبروی ما به ما