قطعات شاه نعمت‌الله ولی

1 در مرتبه ای جسمست در مرتبه ای روحست در مرتبه ای جان است در مرتبه ای جانان

2 در مرتبه ای جام است در مرتبه ای باده در مرتبه ای ساقی در مرتبه ای رندان

3 در مرتبه ای شاه است در مرتبه ای درویش در مرتبه ای بنده در مرتبه ای سلطان

4 در مرتبه ای فرعون در مرتبه ای موسی در مرتبه ای کفر است در مرتبه ای ایمان

1 تا اعتباری کرده‌ام این سایه و آن آفتاب از اعتبار خویشتن بودم یکی و دو شدم

2 چون در حقیقت ذات من هرگز نمی‌گردد ز جا چون نامدم از هیچ جا آخر نگویی چو شدم

3 ما را اگر داری نظر در موج و در دریا نگر چون او من است و من ویم هرگز نگویم او شدم

4 در شش جهت گشتم بسی در آرزوی روی او تا یک جهت گردیده ام آسوده از شش سو شدم

1 گر چهل صبح از سر اخلاص مخلصی گرد عاشقان گردد

2 چشمهٔ حکمت ای برادر من از دلش بر زبان روان گردد

1 حق تعالی وجود انسانی به کمال و جمال خود پرورد

2 از چنان نطفه‌ای که می دانی این چنین یوسفی پدید آورد

3 از همه برگزید انسان را این عنایت ببین که با ما کرد

1 فیضی که به تو رسید از ما آن رحمت حق شناس ما را

2 تو نیز رسان به دوستانت اسرار معانیش خدا را

1 آفتابی تو و ما سایهٔ تو احولست آنکه یکی را به دو دید

2 روی او نور هم از روی تو یافت چشم تو سرمه به چشم تو کشید

3 این چنین خوش سخن مستانه در خرابات که گفت و که شنید

1 هر چه بینی نعمت الله بود به از این خود حکایتی نبود

2 ذوق ما را چو غایتی نبود بحر ما را نهایتی نبود

3 که شنیده ولی سرمستی همچو او در ولایتی نبود

4 گفتهٔ عارفان به جان بشنو به از این خود حکایتی نبود

1 آب ماهان که خاک بر سر او همچو آب زلال کی باشد

2 در دو عالم به جز یکی نبود حضرتش را مثال کی باشد

1 من طالب او چگونه باشم گر حضرت او مرا بجوید

2 از ذوق سخن کجا توان گفت گر او با ما سخن بگوید

1 در نی نیزه بین که رفعت او با تو گویم چنانکه می‌باید

2 روید او و زیاده می‌گردد بند بر بند او بیفزاید

3 تا شود نیزه‌ای بدان رفعت که از او کارهای نیک آید

4 آدمی اینچنین شود عالی عالم است آنکه فهم فرماید