قطعات شاه نعمت‌الله ولی

1 بنه رو بر در میخانهٔ او توجه خود به آنجا می توان کرد

2 مرا گوئی به جانان جان توان داد نکو کاریست جانا می توان کرد

3 حباب از چشمهٔ آبی چه جوئی شنا در آب دریا می توان کرد

4 دو عالم را فدای آن یکی کن به لطف خویش یکتا می توان کرد

1 رفته بودم به سوی بحر محیط که در آن بحر شنا باید کرد

2 بحر جوشید و روان گفت به من سر خود در سر ما باید کرد

1 گر چهل صبح از سر اخلاص مخلصی گرد عاشقان گردد

2 چشمهٔ حکمت ای برادر من از دلش بر زبان روان گردد

1 هر چه بینی نعمت الله بود به از این خود حکایتی نبود

2 ذوق ما را چو غایتی نبود بحر ما را نهایتی نبود

3 که شنیده ولی سرمستی همچو او در ولایتی نبود

4 گفتهٔ عارفان به جان بشنو به از این خود حکایتی نبود

1 هر که او حجتی چنان دارد شک ندارم هم این هم آن دارد

2 خوش کناری گرفته از عالم عشق او در میان جان دارد

3 ترک دنیا و آخرت بکند هرکه میلی به عاشقان دارد

1 موئی به میان ما نگنجد سلطان چه بود گدا نگنجد

2 گوئی که بلای عشق آمد خوش باش که آن بلا نگنجد

3 دُردی کش کوی می فروشم درمان چه بود دوا نگنجد

1 راستی کن که مرد کج رفتار در ره او به منزلی نرسد

2 باش خاکی ولی چنانکه ز تو گرد بر دامن دلی نرسد

3 نرسد در مقام اهل کمال سالکی کو به کاهلی نرسد

4 دیدهٔ او جمال او بیند رؤیت او به احولی نرسد

1 توبه از توبه می کنم ای دوست توبهٔ خوب ما همین باشد

2 هرکه او توبه می کند چون ما شک ندارم که نازنین باشد

3 این چنین آیتی که می شنوی از خداوندش آفرین باشد

4 بازگشته ز او به حضرت او تائب قابل گزین باشد

1 شاه عالم پناه دانی کیست آنکه سلطان انس و جان باشد

2 هر که گوید دعای دولت او راحت و روح او از آن باشد

3 خرم آنکس که از سر اخلاص بندهٔ حضرتی چنان باشد

1 آب ماهان که خاک بر سر او همچو آب زلال کی باشد

2 در دو عالم به جز یکی نبود حضرتش را مثال کی باشد