جان و جانان هر دو باهم سرخوشند از نعمت‌الله ولی غزل 777
1. جان و جانان هر دو باهم سرخوشند
همدمند و هر دو همدم سرخوشند
همه در بحر بیکران غرقند از نعمت‌الله ولی غزل 778
1. همه در بحر بیکران غرقند
چون حبابند این و آن غرقند
به علی رغم عدو باز زدم جامی چند از نعمت‌الله ولی غزل 779
1. به علی رغم عدو باز زدم جامی چند
توبه بشکستم و وارستم از این خامی چند
کفر زلف او به ایمان کی دهند از نعمت‌الله ولی غزل 780
1. کفر زلف او به ایمان کی دهند
قیمتش جانهاست ارزان کی دهند
آنها که مقربان شاهند از نعمت‌الله ولی غزل 781
1. آنها که مقربان شاهند
بیرون ز سفیدی و سیاهند
خلق دنیا مقلد قالند از نعمت‌الله ولی غزل 782
1. خلق دنیا مقلد قالند
اهل عقبی مقید حالند
آتشی از عشق او در بزم ما افروختند از نعمت‌الله ولی غزل 783
1. آتشی از عشق او در بزم ما افروختند
عود جانان ، عاشقان در مجمر دل سوختند
بر هر دریکه رفتیم بر ما روان گشودند از نعمت‌الله ولی غزل 784
1. بر هر دریکه رفتیم بر ما روان گشودند
پرده چو برگرفتند روئی به ما نمودند
عاشقان از بیش و کم آسوده اند از نعمت‌الله ولی غزل 785
1. عاشقان از بیش و کم آسوده اند
از وجود و از عدم آسوده اند
آفتابی را به مه بنموده اند از نعمت‌الله ولی غزل 786
1. آفتابی را به مه بنموده اند
خم می در ساغری پیموده اند
کشتگان از دم او زنده شدند از نعمت‌الله ولی غزل 787
1. کشتگان از دم او زنده شدند
همچو ما زندهٔ پاینده شدند
در ازل بر ما در میخانه را بگشوده‌اند از نعمت‌الله ولی غزل 788
1. در ازل بر ما در میخانه را بگشوده‌اند
تا ابد این سلطنت ما را عطا فرموده‌اند