ترک سرمستم دگر باره کلاه کج نهاد از نعمت‌الله ولی غزل 741
1. ترک سرمستم دگر باره کلاه کج نهاد
ملک دل بگرفت و خان و مان همه بر باد داد
اهل نظران دیده به روی تو گشایند از نعمت‌الله ولی غزل 742
1. اهل نظران دیده به روی تو گشایند
حسن تو در آئینهٔ یکتا بنمایند
هر در که به روی ما گشایند از نعمت‌الله ولی غزل 743
1. هر در که به روی ما گشایند
حسن دیگری به ما نمایند
عارفانی که ما به ما جویند از نعمت‌الله ولی غزل 744
1. عارفانی که ما به ما جویند
گاه در بحر و گاه در جویند
ذوقیست دلم را که به عالم نتوان داد از نعمت‌الله ولی غزل 745
1. ذوقیست دلم را که به عالم نتوان داد
تا بود چنین بوده و تا باد چنین باد
رندان همه مستند و می از جام ندانند از نعمت‌الله ولی غزل 746
1. رندان همه مستند و می از جام ندانند
بی نام و نشانند از این نام نشانند
دست چپ را یسار می خوانند از نعمت‌الله ولی غزل 747
1. دست چپ را یسار می خوانند
کنج را هم یسار می خوانند
سیدم روح اعظمش خوانند از نعمت‌الله ولی غزل 748
1. سیدم روح اعظمش خوانند
آب ارواح و آدمش خوانند
مده به باد هوا جان خویشتن بر باد از نعمت‌الله ولی غزل 749
1. مده به باد هوا جان خویشتن بر باد
بنوش جام شرابی که نوش جانت باد
ساغر و می مدام در کارند از نعمت‌الله ولی غزل 750
1. ساغر و می مدام در کارند
همدم عاشقان میخوارند
آنها که نگار را نگارند از نعمت‌الله ولی غزل 751
1. آنها که نگار را نگارند
پیوسته نگار را نگارند
عمر ما رفته بود باز آمد از نعمت‌الله ولی غزل 752
1. عمر ما رفته بود باز آمد
کار بی ساز ما به ساز آمد