رخت ما را به سراپردهٔ از شاه نعمت‌الله ولی غزل 717
1. رخت ما را به سراپردهٔ میخانه برید
آلت مجلس ما جمله به ساقی سپرید
زاهد به سراپردهٔ از شاه نعمت‌الله ولی غزل 718
1. زاهد به سراپردهٔ رندان مگذارید
مخمورش از آن مجلس رندان به در آرید
کفر سر زلف بت عیار از شاه نعمت‌الله ولی غزل 719
1. کفر سر زلف بت عیار ببینید
ترسای میان بسته به زنار ببیند
در دور قمر نقطهٔ از شاه نعمت‌الله ولی غزل 720
1. در دور قمر نقطهٔ خورشید ببینید
در جام جم آن حضرت جمشید ببینید
آفتاب چرخ معنی از شاه نعمت‌الله ولی غزل 721
1. آفتاب چرخ معنی بایزید
سایهٔ خورشید اعلی بایزید
ترک می و میخانه از شاه نعمت‌الله ولی غزل 722
1. ترک می و میخانه به یک بار مگوئید
با من سخن از زاهد زنار مگوئید
در سراپردهٔ دل از شاه نعمت‌الله ولی غزل 723
1. در سراپردهٔ دل خانه خدا را طلبید
این چنین خانه خدا بهر خدا را طلبید
زاهد دگر از خلوت از شاه نعمت‌الله ولی غزل 724
1. زاهد دگر از خلوت تقوی به درافتاد
عقل آمد و با عشق درافتاد ور افتاد
آتشی در نهاد جان از شاه نعمت‌الله ولی غزل 725
1. آتشی در نهاد جان افتاد
جان بیچاره در فغان افتاد
هر که بر خاک راه از شاه نعمت‌الله ولی غزل 726
1. هر که بر خاک راه او افتاد
بد مگویش که او نکو افتاد
دل به دست زلف دلبر از شاه نعمت‌الله ولی غزل 727
1. دل به دست زلف دلبر اوفتاد
بی تکلف خوب در خور اوفتاد
آب چشم ما به روی از شاه نعمت‌الله ولی غزل 728
1. آب چشم ما به روی ما فتاد
مردم دیده در این دریا فتاد