ساقی ما به ما کرم فرمود از نعمت‌الله ولی غزل 681
1. ساقی ما به ما کرم فرمود
در میخانه را به ما بگشود
هستی ما همه بود به وجود از نعمت‌الله ولی غزل 682
1. هستی ما همه بود به وجود
نفسی بی وجود نتوان بود
مائیم ایاز و یار محمود از نعمت‌الله ولی غزل 683
1. مائیم ایاز و یار محمود
مائیم عباد و دوست معبود
هرچه امکان لطف و رحمت بود از نعمت‌الله ولی غزل 684
1. هرچه امکان لطف و رحمت بود
حضرت او به ما عطا فرمود
قادر پر کمال کن فیکون از نعمت‌الله ولی غزل 685
1. قادر پر کمال کن فیکون
آنکه او هست و بود و خواهد بود
در همه آینه جمال نمود از نعمت‌الله ولی غزل 686
1. در همه آینه جمال نمود
از همه رو دری به ما بگشود
در مرتبه ای ساجد در مرتبه ای مسجود از نعمت‌الله ولی غزل 687
1. در مرتبه ای ساجد در مرتبه ای مسجود
در مرتبه ای عابد در مرتبه ای معبود
نگار مست من هر دم ز نو بزمی بیاراید از نعمت‌الله ولی غزل 688
1. نگار مست من هر دم ز نو بزمی بیاراید
در میخانه بگشاید به رندان باده بخشاید
بر بسته نقاب ، دل رباید از نعمت‌الله ولی غزل 689
1. بر بسته نقاب ، دل رباید
بنگر چه کند اگر گشاید
عقل هر دم که در سرود آید از نعمت‌الله ولی غزل 690
1. عقل هر دم که در سرود آید
به دم سرو باده پیماید
خواب در چشم خوش نمی آید از نعمت‌الله ولی غزل 691
1. خواب در چشم خوش نمی آید
گر خیالش به خواب بنماید
عقل ناقص به کار می ناید از نعمت‌الله ولی غزل 692
1. عقل ناقص به کار می ناید
صحبت او مرا نمی باید