حق است دین سید و دین من این بود از نعمت‌الله ولی غزل 503
1. حق است دین سید و دین من این بود
برهان واضح است و دلیل مبین بود
فعل عالم ظل فعل الله بود از نعمت‌الله ولی غزل 504
1. فعل عالم ظل فعل الله بود
این کسی داند که او آگه بود
هرکه از عشق در طرب نبود از نعمت‌الله ولی غزل 505
1. هرکه از عشق در طرب نبود
نسبتش هیچ با نسب نبود
چشم بینائی که بر او اوفتد از نعمت‌الله ولی غزل 506
1. چشم بینائی که بر او اوفتد
سر نهد بر پاش و بر رو اوفتد
گر آتش آه ما درافتد از نعمت‌الله ولی غزل 507
1. گر آتش آه ما درافتد
صد شاه به یک نفس برافتد
چشم ما آبش به هرسو می‌رود از نعمت‌الله ولی غزل 508
1. چشم ما آبش به هرسو می‌رود
آبروی ماست بر رو می‌رود
خون دل از دیده بر رو می رود از نعمت‌الله ولی غزل 509
1. خون دل از دیده بر رو می رود
آبروی ما به هر سو می رود
آب چشم ما به هر سو می رود از نعمت‌الله ولی غزل 510
1. آب چشم ما به هر سو می رود
خوش روان از دیده بر رو می رود
چشم ما خوش چشمهٔ آبی به هر سو می رود از نعمت‌الله ولی غزل 511
1. چشم ما خوش چشمهٔ آبی به هر سو می رود
این چنین آب خوشی پیوسته بر رو می رود
عقل دوراندیش هردم جای دیگر می‌رود از نعمت‌الله ولی غزل 512
1. عقل دوراندیش هردم جای دیگر می‌رود
دیگ سودایش همیشه نیک بر سر می‌رود
آب چشم ما به هر سو می رود از نعمت‌الله ولی غزل 513
1. آب چشم ما به هر سو می رود
گر به چشم ما نشینی خوش بود
عشق دردیست تا نمی گیرد از نعمت‌الله ولی غزل 514
1. عشق دردیست تا نمی گیرد
جان عاشق صفا نمی گیرد