آفتاب رخش جهان از شاه نعمت‌الله ولی غزل 443
1. آفتاب رخش جهان بگرفت
مهر رویش جهان جان بگرفت
شهرت ذوق ما جهان از شاه نعمت‌الله ولی غزل 444
1. شهرت ذوق ما جهان بگرفت
از مکان رفت و لامکان بگرفت
عشق سلطان ما جهان از شاه نعمت‌الله ولی غزل 445
1. عشق سلطان ما جهان بگرفت
تخت دل ملک جاودان بگرفت
معنی او نمود در از شاه نعمت‌الله ولی غزل 446
1. معنی او نمود در صورت
نه به یک صورتی به هر صورت
چشمم به نور و معنی از شاه نعمت‌الله ولی غزل 447
1. چشمم به نور و معنی دیده جمال صورت
در آینه نموده نقش خیال صورت
دُرد دردش نوش کن از شاه نعمت‌الله ولی غزل 448
1. دُرد دردش نوش کن گر صاف درمان بایدت
جان فدا کن همچو ما گر وصل جانان بایدت
هر که بد بازی کند از شاه نعمت‌الله ولی غزل 449
1. هر که بد بازی کند بد باز گردد عاقبت
ور کسی نیکو نشد بد باز گردد عاقبت
چون من ز ولای تو از شاه نعمت‌الله ولی غزل 450
1. چون من ز ولای تو رسیدم به ولایت
تا جان بودم روی نتابم ز ولایت
در کوی خرابات نشستم از شاه نعمت‌الله ولی غزل 451
1. در کوی خرابات نشستم به سلامت
سر حلقهٔ رندانم و فارغ ز ملامت
رفتی به سلامت به از شاه نعمت‌الله ولی غزل 452
1. رفتی به سلامت به سلامت به سلامت
امید که آئی و من آیم به سلامت
هرگز نبود عاشقی از شاه نعمت‌الله ولی غزل 453
1. هرگز نبود عاشقی و راه سلامت
رندان نگریزند ز مستان به ملامت
مستیم و خرابیم از شاه نعمت‌الله ولی غزل 454
1. مستیم و خرابیم و گرفتار خرابات
سرگشته در آن کوچه چو پرگار خرابات