آفتاب رخش جهان بگرفت از نعمت‌الله ولی غزل 443
1. آفتاب رخش جهان بگرفت
مهر رویش جهان جان بگرفت
شهرت ذوق ما جهان بگرفت از نعمت‌الله ولی غزل 444
1. شهرت ذوق ما جهان بگرفت
از مکان رفت و لامکان بگرفت
عشق سلطان ما جهان بگرفت از نعمت‌الله ولی غزل 445
1. عشق سلطان ما جهان بگرفت
تخت دل ملک جاودان بگرفت
معنی او نمود در صورت از نعمت‌الله ولی غزل 446
1. معنی او نمود در صورت
نه به یک صورتی به هر صورت
چشمم به نور و معنی دیده جمال صورت از نعمت‌الله ولی غزل 447
1. چشمم به نور و معنی دیده جمال صورت
در آینه نموده نقش خیال صورت
دُرد دردش نوش کن گر صاف درمان بایدت از نعمت‌الله ولی غزل 448
1. دُرد دردش نوش کن گر صاف درمان بایدت
جان فدا کن همچو ما گر وصل جانان بایدت
هر که بد بازی کند بد باز گردد عاقبت از نعمت‌الله ولی غزل 449
1. هر که بد بازی کند بد باز گردد عاقبت
ور کسی نیکو نشد بد باز گردد عاقبت
چون من ز ولای تو رسیدم به ولایت از نعمت‌الله ولی غزل 450
1. چون من ز ولای تو رسیدم به ولایت
تا جان بودم روی نتابم ز ولایت
در کوی خرابات نشستم به سلامت از نعمت‌الله ولی غزل 451
1. در کوی خرابات نشستم به سلامت
سر حلقهٔ رندانم و فارغ ز ملامت
رفتی به سلامت به سلامت به سلامت از نعمت‌الله ولی غزل 452
1. رفتی به سلامت به سلامت به سلامت
امید که آئی و من آیم به سلامت
هرگز نبود عاشقی و راه سلامت از نعمت‌الله ولی غزل 453
1. هرگز نبود عاشقی و راه سلامت
رندان نگریزند ز مستان به ملامت
مستیم و خرابیم و گرفتار خرابات از نعمت‌الله ولی غزل 454
1. مستیم و خرابیم و گرفتار خرابات
سرگشته در آن کوچه چو پرگار خرابات