غزلیات شاه نعمت‌الله ولی

1 حالیا دور قمر دوران ماست جام می در دور و این دور آن ماست

2 رونقش میخانه ها خواهد فزود زآنکه وقت ذوق سر مستان ماست

3 دست ما چون آستین دست اوست هر کجا دستیست آن دستان ماست

4 می کشد ما را و می گوئیم شکر می برد دل منتش بر جان ماست

1 راز دل عشاق به هر کس نتوان گفت این گوهر عشقست بگفتن نتوان سفت

2 در صومعه یک دم نتوانیم نشستن بر خاک در میکده صد سال توان خفت

3 مردانه قدم بر سر مستی بنهادیم به زین لگدی بر سر هستی نتوان کُفت

4 گر دست دهد دولت جاوید بیابیم حاشا که خودی از ره توحید توان رفت

1 چیست عالم سایه و آن آفتاب تن بود چون سایه و جان آفتاب

2 نور عالم شمس دینش خوانده اند سِر این دریاب و می خوان آفتاب

3 از برای نزل و بزم عاشقان جام زرین است بر خوان آفتاب

4 آفتاب حسن او عالم گرفت تا قیامت باد تابان آفتاب

1 خانهٔ دل سرای جانان من است خلوت خاص حضرت جان است

2 بزم عشق است مجلس جانم ساقیش بندگی جانان است

3 عشق سر‌مست توبه ‌ام بشکست بی‌گناهم مرا چه تاوان است

4 دُرد دردش مدام می‌نوشم ذوق مستی جانم از آن است

1 در گوشهٔ میخانه کسی را که مقام است ناقص نتوان گفت که او رند تمام است

2 از روز ازل تا به ابد عاشق و مستیم خود خوشتر از این دولت جاوید کدامست

3 با ساقی رندان خرابات حریفیم دائم بود آن ساقی و آن عشق مدام است

4 بی نام و نشان شو که درین کوی خرابات بی نام و نشان هر که شود نیک به نام است

1 عشق او سلطان ملک جان ماست اینچنین ملک و چنین سلطان کراست

2 پادشاه هفت اقلیم ای عزیز نزد این سلطان درویشان گداست

3 با وجود او کرا باشد وجود ور تو گوئی هست آن عین خطاست

4 رند سر مستیم و با ساقی حریف همچو ما رندی در این عالم نخاست

1 نوش بادا مرا شراب الست که از آن باده گشته ام سرمست

2 در دلم عشق و در نظر ساقی در سرم ذوق و جام می بر دست

3 پرده از دل گشود شاهد غیب دل ما را به زلف خود دربست

4 جان به جانان ما وصالی یافت قطرهٔ ما به بحر ما پیوست

1 هفت دریا شبنمی از بحر بی‌ پایان ما است جان عالم نفخهٔ ارواح آن جانان ما است

2 در خرابات مغان مستیم و جام می به دست های و هوی عاشقان از نعرهٔ مستان ما است

3 موج دریائیم و عین ما و او هر دو یکی است آبرو گر بایدت از ما بجو کان آن ما است

4 مدتی شد تا به جان فرمان سلطان می ‌بریم این زمان سلطان ما فرمانبر فرمان ما ‌است

1 قابل نور الهی جان ماست این چنین جان خوشی جانان ماست

2 جام آبی از حباب ما بنوش زآنکه او سرچشمهٔ حیوان ماست

3 قرص ماه و کاسهٔ زرین مهر روز و شب آرایشی بر خوان ماست

4 عقل مخمور است و ما مست و خراب عشقبازی آیتی در شأن ماست

1 نور او در جمله اشیاء ظاهر است ظاهرش بنگر که بر ما ظاهر است

2 روشن است آئینهٔ عالم تمام در همه اسما مسما ظاهر است

3 نور روی اوست ما را در نظر نور آن منظور زیبا ظاهر است

4 باطن است از چشم نابینا ولی ظاهراً بر چشم بینا ظاهر است