غزلیات شاه نعمت‌الله ولی

1 آن چنان مجلسی که جانم خواست عشق جانان بهای ما آراست

2 آفتاب جمال رو بنمود ما به او ، او به خود چنین پیداست

3 بحر و موج و حباب و جو آبند ما ز ما جو که عین ما با ماست

4 ما و زاهد به هم کجا سازیم عقل با عشق می نیاید راست

1 آفتابی رو نموده مه نقاب ماه تابان می نماید آفتاب

2 خوش حبابی پر کن از آب حیات تا بیابی جام پر آبی ز آب

3 موج دریائیم و دریا عین ما عین ما بر عین ما باشد حجاب

4 ساقی سرمست ما باشد کریم جام می بخشد به رندان بی حساب

1 منزل جان جهان بر در جانانهٔ ماست مسکن اهل دلان گوشهٔ میخانهٔ ماست

2 خلوتی بر در میخانه گرفتیم ولی حرم قدس یکی گوشهٔ میخانهٔ ماست

3 تا ز شمع رخ او مجلس جان روشن شد نور شمع فلک از پرتو پروانهٔ ماست

4 دیده ای لؤلؤ لالا که ز دریا آرند حاصل اشک جگر گوشهٔ دردانهٔ ماست

1 خوش آب حیاتیست که گویند شرابست حالی و چه خوش حال که دل مست و خرابست

2 غیری به تو گر روی نماید مگذارش کان نقش خیالست که در دیدهٔ خوابست

3 گویند که امواج حبابست درین بحر آبست که در دیدهٔ ما عین حجابست

4 هر ذره که بینی به تو خورشید نماید مهر است به چشم من و تو ماه نقابست

1 از جور و جفای بی وفا دوست چون شد دل خستهٔ بلا دوست

2 مائیم غلام و یار مولا مائیم گدا و پادشا دوست

3 بیگانه ز هر دو کون گشتیم دردا که نگشت آشنا دوست

4 در بند بلا چو بسته پائیم دیگر چه کند به جای ما دوست

1 چشم ما روشن به نور روی اوست لاجرم من دوست می‌بینم به دوست

2 رند مست از گفت و گو ایمن بود هر که مخمور است او در گفتگوست

3 عشق را با رنگ و بوئی کار نیست عقل دایم در هوای رنگ و بوست

4 صد هزار آئینه گر بینم به چشم در همه آئینه‌ ها چشمم بر اوست

1 جامی ز حباب پر کن از آب جام می ما به ذوق دریاب

2 در بحر درآ که عین مائی با ما بنشین خوشی درین آب

3 مه روشن از آفتاب باشد آن نور بُود به نام مهتاب

4 چشم تو خیال غیر گردید خوابی است که دیده ای تو در خواب

1 جان ما با ما در این دریا نشست یار دریا دل خوشی با ما نشست

2 از سر هر دو جهان برخاست دل بر در یکتای بی‌ همتا نشست

3 در خرابات مغان ما را چو یافت مجلسی خوش دید خوش آنجا نشست

4 چون سر دار فنا دار بقا است بر سر دار آمد و از پا نشست

1 در محبت جان اگر بازی خوش است گر کنی بازی چنین بازی خوش است

2 یار کرمانی اگر چه خوش بود دلبر سر‌مست شیرازی خوش است

3 رند سرمستیم و با ساقی حریف با حریف خویش دمسازی خوش است

4 چند گردی تو به خود گرد جهان یک دمی با خویش‌ پردازی خوش است

1 دوای درد دل ای یار دردست بحمدالله که ما داریم در دست

2 بیا و دُردی دردش بماده که صاف عاشقانش دُرد دردست

3 دلی کو کشتهٔ عشق است زنده است کسی کو مردهٔ دردست مرده است

4 بدادم دین و دل دردش خریدم چنین سودی بدین مایه که کرده است