نعمت الله نور دین از شاه نعمت‌الله ولی غزل 120
1. نعمت الله نور دین دارد لقب
نور دین از نعمت الله می طلب
در دیار تو غریبیم از شاه نعمت‌الله ولی غزل 121
1. در دیار تو غریبیم و هوادار غریب
خوش بود گر بنوازی صنما یار غریب
هفت دریا شبنمی از شاه نعمت‌الله ولی غزل 122
1. هفت دریا شبنمی از بحر بی پایان ما است
جان عالم نفخهٔ ارواح آن جانان ما است
ایها العشاق کوی از شاه نعمت‌الله ولی غزل 123
1. ایها العشاق کوی عشق میدان بلا است
تا نپنداری که کار عاشقی باد هوا است
این شیشهٔ ما پر از شاه نعمت‌الله ولی غزل 124
1. این شیشهٔ ما پر از گلاب است
گفتیم گلاب و در کل آب است
جامیست پر آب و عین از شاه نعمت‌الله ولی غزل 125
1. جامیست پر آب و عین آب است
وین جام شراب ما حباب است
موج است و حباب هر از شاه نعمت‌الله ولی غزل 126
1. موج است و حباب هر دو آب است
آبست که صورتاً حباب است
جامی ز حباب پر ز از شاه نعمت‌الله ولی غزل 127
1. جامی ز حباب پر ز آب است
آب است که صورتاً حباب است
آئینهٔ ذات عین از شاه نعمت‌الله ولی غزل 128
1. آئینهٔ ذات عین ذات است
ذات است که مجمع صفات است
نور او در جمله اشیاء از شاه نعمت‌الله ولی غزل 129
1. نور او در جمله اشیاء ظاهر است
ظاهرش بنگر که بر ما ظاهر است
در محبت جان اگر از شاه نعمت‌الله ولی غزل 130
1. در محبت جان اگر بازی خوش است
گر کنی بازی چنین بازی خوش است
همه جا خوان نعمت از شاه نعمت‌الله ولی غزل 131
1. همه جا خوان نعمت عشق است
عالمی رحمت عشق است