دل دید قدت ز قامت افتاد از شاهدی دده غزل 73
1. دل دید قدت ز قامت افتاد
در واقعۀ قیامت افتاد
گر چه دل ز آتش هجران تو داغی دارد از شاهدی دده غزل 74
1. گر چه دل ز آتش هجران تو داغی دارد
باز حال رخت از لاله فراغی دارد
مرا گر در نظر گلزار باشد از شاهدی دده غزل 75
1. مرا گر در نظر گلزار باشد
دلم بر روی آن گل زار باشد
زلف مشکین را چو خوبان بر رخ زیبا نهند از شاهدی دده غزل 76
1. زلف مشکین را چو خوبان بر رخ زیبا نهند
نعل بر آتش ز بهر بردن دلها نهند
میکشد روی دلم هر دم به مهروی دگر از شاهدی دده غزل 77
1. میکشد روی دلم هر دم به مهروی دگر
چون کنم با یک دلی هر گوشه دلجوی دگر
دل را چو نیست جز غم تو همدمی دگر از شاهدی دده غزل 78
1. دل را چو نیست جز غم تو همدمی دگر
بادا فزون بهر غم از آن در غمی دگر
جانا ز دل خدنگ جفا را تو باز دار از شاهدی دده غزل 79
1. جانا ز دل خدنگ جفا را تو باز دار
بر روی عاشقان در الطاف باز دار
لعلت از کوثر به معنی پاک تر از شاهدی دده غزل 80
1. لعلت از کوثر به معنی پاک تر
دل ز کوهست فی المثل بی باک تر
تا خیال قامتت بگذاشت ما را در ضمیر از شاهدی دده غزل 81
1. تا خیال قامتت بگذاشت ما را در ضمیر
با علو همت قد تو طوبی در قصیر
مرا درد تو در جان حزین بس از شاهدی دده غزل 82
1. مرا درد تو در جان حزین بس
ز درمانهای دل ما را همین بس
ای دل ز خودی خود جدا باش از شاهدی دده غزل 83
1. ای دل ز خودی خود جدا باش
بگذر ز خودی و با خدا باش
بنما طلعت موجه خویش از شاهدی دده غزل 84
1. بنما طلعت موجه خویش
تا بگیرند دلبران ره خویش