چو چشم تو من فتنه جویی ندارم از شاهدی دده غزل 97
1. چو چشم تو من فتنه جویی ندارم
چو زلف تو آشفته خویی ندارم
چون در صفت آن لب شکر شکن آیم از شاهدی دده غزل 98
1. چون در صفت آن لب شکر شکن آیم
با معنی بس نازک و شیرین سخن آیم
از آن ساعت که روی آن بت پیمان شکن دیدم از شاهدی دده غزل 99
1. از آن ساعت که روی آن بت پیمان شکن دیدم
نبیند هیچ کس از درد و داغش آنچه من دیدم
چرا ز درد غم یار خود بغم باشیم از شاهدی دده غزل 100
1. چرا ز درد غم یار خود بغم باشیم
خوشا دمی که به درد و غمش به هم باشیم
خواهم که با تو قصه خود در میان نهم از شاهدی دده غزل 101
1. خواهم که با تو قصه خود در میان نهم
چون بینمت ز شوق گره بر زبان نهم
به عشق آن میان شد مدتی با من سمر بندم از شاهدی دده غزل 102
1. به عشق آن میان شد مدتی با من سمر بندم
همی خواهم که من با کاکلش سودا به سر بندم
مرا گر هجر دل بر آتش است و دیده دریا هم از شاهدی دده غزل 103
1. مرا گر هجر دل بر آتش است و دیده دریا هم
کجا دل می کشد با باغ و با گل گشت و صحرا هم
تا دل به قید زلف دل‌آرام بسته‌ایم از شاهدی دده غزل 104
1. تا دل به قید زلف دل‌آرام بسته‌ایم
بر دیده خواب و بر جگر آرام بسته‌ایم
به پیش عارض او عرض آفتاب مکن از شاهدی دده غزل 105
1. به پیش عارض او عرض آفتاب مکن
که آفتاب از او ذره ایست بی سر و بن
گویا بگذشتی ز چمن با رخ گلگون از شاهدی دده غزل 106
1. گویا بگذشتی ز چمن با رخ گلگون
کز گونه تو لاله خجل گشت و دگرگون
آمد نگار بر در دل دیده باز کن از شاهدی دده غزل 107
1. آمد نگار بر در دل دیده باز کن
بنشین به عیش و در ز رقیبان فراز کن