چو چشم تو من فتنه از ابراهیم شاهدی دده غزل 97
1. چو چشم تو من فتنه جویی ندارم
چو زلف تو آشفته خویی ندارم
چون در صفت آن لب شکر از ابراهیم شاهدی دده غزل 98
1. چون در صفت آن لب شکر شکن آیم
با معنی بس نازک و شیرین سخن آیم
از آن ساعت که روی از ابراهیم شاهدی دده غزل 99
1. از آن ساعت که روی آن بت پیمان شکن دیدم
نبیند هیچ کس از درد و داغش آنچه من دیدم
چرا ز درد غم یار از ابراهیم شاهدی دده غزل 100
1. چرا ز درد غم یار خود بغم باشیم
خوشا دمی که به درد و غمش به هم باشیم
خواهم که با تو قصه از ابراهیم شاهدی دده غزل 101
1. خواهم که با تو قصه خود در میان نهم
چون بینمت ز شوق گره بر زبان نهم
به عشق آن میان شد از ابراهیم شاهدی دده غزل 102
1. به عشق آن میان شد مدتی با من سمر بندم
همی خواهم که من با کاکلش سودا به سر بندم
مرا گر هجر دل بر از ابراهیم شاهدی دده غزل 103
1. مرا گر هجر دل بر آتش است و دیده دریا هم
کجا دل می کشد با باغ و با گل گشت و صحرا هم
تا دل به قید زلف از ابراهیم شاهدی دده غزل 104
1. تا دل به قید زلف دل‌آرام بسته‌ایم
بر دیده خواب و بر جگر آرام بسته‌ایم
به پیش عارض او عرض از ابراهیم شاهدی دده غزل 105
1. به پیش عارض او عرض آفتاب مکن
که آفتاب از او ذره ایست بی سر و بن
گویا بگذشتی ز چمن از ابراهیم شاهدی دده غزل 106
1. گویا بگذشتی ز چمن با رخ گلگون
کز گونه تو لاله خجل گشت و دگرگون
آمد نگار بر در دل از ابراهیم شاهدی دده غزل 107
1. آمد نگار بر در دل دیده باز کن
بنشین به عیش و در ز رقیبان فراز کن