ما را درون پرآتش و غافل نگار از آن از شاهدی دده غزل 108
1. ما را درون پرآتش و غافل نگار از آن
لعلش شراب کوثر و ما را خمار از آن
عمر در صبر شد و وعدۀ دیدار همان از شاهدی دده غزل 109
1. عمر در صبر شد و وعدۀ دیدار همان
سوخت دل در غم و با داغ گرفتار همان
ای جان فدای جمله به شمشیر جنگ تو از شاهدی دده غزل 110
1. ای جان فدای جمله به شمشیر جنگ تو
کس در جهان ندید سواری به تنگ تو
تا کی کنیم آتش دل را نهان از او از شاهدی دده غزل 111
1. تا کی کنیم آتش دل را نهان از او
وین دود آه دمبدم آرد نشان از او
دل و جگر به غم تو کباب شد هر دو از شاهدی دده غزل 112
1. دل و جگر به غم تو کباب شد هر دو
سرای دیده و دل هم خراب شد هر دو
جانا به لطف خویش به ما یک سخن بگو از شاهدی دده غزل 113
1. جانا به لطف خویش به ما یک سخن بگو
با اهل راز یک خبری زان دهن بگو
خوشا شب تا سحر با او نشسته از شاهدی دده غزل 114
1. خوشا شب تا سحر با او نشسته
فروزان شمع و رو در رو نشسته
ماییم ز عشق مست رفته از شاهدی دده غزل 115
1. ماییم ز عشق مست رفته
فارغ ز هر آنچه هست رفته
اگر از دهان تو زد لاف پسته از شاهدی دده غزل 116
1. اگر از دهان تو زد لاف پسته
نرنجی که آید به خدمت شکسته
ای نسیم از دوست اعلامی بده از شاهدی دده غزل 117
1. ای نسیم از دوست اعلامی بده
با دل افکار آرامی بده
خطت طعنه بر مشک و عنبرزده از شاهدی دده غزل 118
1. خطت طعنه بر مشک و عنبرزده
قدت سرو را سایه بر سر زده
تا مردمک دیده من حسن تو دیده از شاهدی دده غزل 119
1. تا مردمک دیده من حسن تو دیده
دیگر رقمی از اثر خواب ندیده