ما را درون پرآتش از ابراهیم شاهدی دده غزل 108
1. ما را درون پرآتش و غافل نگار از آن
لعلش شراب کوثر و ما را خمار از آن
عمر در صبر شد و وعدۀ از ابراهیم شاهدی دده غزل 109
1. عمر در صبر شد و وعدۀ دیدار همان
سوخت دل در غم و با داغ گرفتار همان
ای جان فدای جمله از ابراهیم شاهدی دده غزل 110
1. ای جان فدای جمله به شمشیر جنگ تو
کس در جهان ندید سواری به تنگ تو
تا کی کنیم آتش دل از ابراهیم شاهدی دده غزل 111
1. تا کی کنیم آتش دل را نهان از او
وین دود آه دمبدم آرد نشان از او
دل و جگر به غم تو از ابراهیم شاهدی دده غزل 112
1. دل و جگر به غم تو کباب شد هر دو
سرای دیده و دل هم خراب شد هر دو
جانا به لطف خویش از ابراهیم شاهدی دده غزل 113
1. جانا به لطف خویش به ما یک سخن بگو
با اهل راز یک خبری زان دهن بگو
خوشا شب تا سحر با از ابراهیم شاهدی دده غزل 114
1. خوشا شب تا سحر با او نشسته
فروزان شمع و رو در رو نشسته
ماییم ز عشق مست از ابراهیم شاهدی دده غزل 115
1. ماییم ز عشق مست رفته
فارغ ز هر آنچه هست رفته
اگر از دهان تو زد از ابراهیم شاهدی دده غزل 116
1. اگر از دهان تو زد لاف پسته
نرنجی که آید به خدمت شکسته
ای نسیم از دوست از ابراهیم شاهدی دده غزل 117
1. ای نسیم از دوست اعلامی بده
با دل افکار آرامی بده
خطت طعنه بر مشک از ابراهیم شاهدی دده غزل 118
1. خطت طعنه بر مشک و عنبرزده
قدت سرو را سایه بر سر زده
تا مردمک دیده من از ابراهیم شاهدی دده غزل 119
1. تا مردمک دیده من حسن تو دیده
دیگر رقمی از اثر خواب ندیده