غزلیات در دیوان فارسی ابراهیم شاهدی دده

1 بر خاک رهت ما سر تسلیم نهادیم در عشق قدم از ره تعلیم نهادیم

2 در اوج شرف راست چو شکل الف آمد از قد تو شکلی که به تقویم نهادیم

3 در عشق تو ما از سر و جان جمله گذشتیم سر در ره عشق تو نه از بیم نهادیم

4 زاهد به ره زهد کشد دل به خرابات ما از دل خود زهد به یک نیم نهادیم

1 با نی شکر بگو که ننازد به قند خویش گر بایدش لب تو بر آید ز بند خویش

2 ما را به درد ما بگذار ای طبیب درد خوش خاطریم ما ز دل دردمند خویش

3 زاهد تو راست سایه طوبی و باغ خلد ما و کنار آبی و سرو بلند خویش

4 دل را خلاص نیست ز زنجیر زلف تو آه ار کنی به گردن جان هم کمند خویش

1 چون در صفت آن لب شکر شکن آیم با معنی بس نازک و شیرین سخن آیم

2 با سرو و صنوبر نشود ملتفتم دل بی قامت رعنای تو گر در چمن آیم

3 طوطی صفتم روی در آئینه به پیش آر تا صورت خود بینم و اندر سخن آیم

4 چون غنچه به فکر دهنت پیرهن از شوق صد پاره کنم تیر ز دل خونین بدن آیم

1 از کمان خانه چو خوبان سحری بگشایند خون بس دل که به هر رهگذری بگشایند

2 خط و خال تو چو از عشق دری بگشایند ای بسا فتنه که بر هر گذر ی بگشایند

3 ره خوبان همگی بر گل و بر لاله شود بس که خون دمبدم از هر جگری بگشایند

4 سر به پیش افکند از شرم و نهد دیده به خواب گر سوی نرگس رعنا نظری بگشایند

1 ای نسیم از دوست اعلامی بده با دل افکار آرامی بده

2 در فراقت طاقت صبرم نماند از ره الطاف پیغامی بده

3 از سگان کوی تو خوان بنده را در میان مردمم نامی بده

4 عمر من جانی به ناکامی گذاشت شاهدی را از لبت کامی بده

1 اگر از دهان تو زد لاف پسته نرنجی که آید به خدمت شکسته

2 و گر دم زد از جعد زلفت بنفشه بیارند پیش تواش دست بسته

3 به رقص ایم از شادمانی در آن دم که بینم خدنگ تو در دل نشسته

4 هر آن تیر کآمد ز شست تو بر دل درون دلم سرو نازیست رسته

1 جانا به لطف خویش به ما یک سخن بگو با اهل راز یک خبری زان دهن بگو

2 زاهد ز عشق و محنت او نیست با خبر این نکته را به عاشق زار چو من بگو

3 با زاغ و با زغن صفت گل نه لایق است اوصاف گل به بلبل شیرین سخن بگو

4 با پیرهن چه حاجت وصف حیات و موت اوصاف عمر و دولت جان را به تن بگو

1 گویا بگذشتی ز چمن با رخ گلگون کز گونه تو لاله خجل گشت و دگرگون

2 زنجیر بود چاره دیوانه ولیکن ماییم که گشتیم به زنجیر تو مجنون

3 خطت سپه زنگ چو می برد سوی روم بر جان من سوخته آورد شبیخون

4 گفتم که بپوشم مگر این سوز درون را با آه چه گویم که زند شعله به بیرون

1 تا کی کنیم آتش دل را نهان از او وین دود آه دمبدم آرد نشان از او

2 درد تو کرده است راحت جان و دوای دل خالی مباد در دل و جانم مکان از او

3 رمزی به خنده لعل لبت زان دهان نمود ما را به هیچ وجه نبود این گمان از او

4 تا خط سبزگی و گل عارضت دمید بس فتنه ها رسید به دور زمان از او

1 دل و جگر به غم تو کباب شد هر دو سرای دیده و دل هم خراب شد هر دو

2 شب فراق تو شد دیده‌ام چو دریایی به رود و مردم چشمم حباب شد هر دو

3 علی الصباح به رویت چو دیده کردم باز سواد دیده من آفتاب شد هر دو

4 ستون خیمه تن عشق گشت گیسویت بگرد خیمه ز هر سو طناب شد هر دو