ترسم آن سرور خوبان ستمش یاد آید از شاهدی دده غزل 61
1. ترسم آن سرور خوبان ستمش یاد آید
تاج بر سر نهد و بر سر بیداد آید
عمر بگذشت بدو سال اگر باز آید از شاهدی دده غزل 62
1. عمر بگذشت بدو سال اگر باز آید
دل گم گشته در آن زلف دگر باز آید
بر گلت از عرق گلاب افتاد از شاهدی دده غزل 63
1. بر گلت از عرق گلاب افتاد
چون خیال قدت در آب افتاد
ز بهر تیر تو میلِ (میلم) بهر مغاک برد از شاهدی دده غزل 64
1. ز بهر تیر تو میلِ (میلم) بهر مغاک برد
شدیم خاک که میلش مگر به خاک برد
با سلسلۀ زلفی دل میل بسی دارد از شاهدی دده غزل 65
1. با سلسلۀ زلفی دل میل بسی دارد
در قید جنون او را سودای کسی دارد
با آنکه دل به درد تو بس دردمند بود از شاهدی دده غزل 66
1. با آنکه دل به درد تو بس دردمند بود
جز درد چارۀ دگرش ناپسند بود
بجز کوی تو دل منزل نگیرد از شاهدی دده غزل 67
1. بجز کوی تو دل منزل نگیرد
که آنجا هیچکس را دل نگیرد
یار بر من دود دل‌ها می‌کشد از شاهدی دده غزل 68
1. یار بر من دود دل‌ها می‌کشد
لشکری از فتنه بر ما می‌کشد
درد تو جان من به جز این تن نمی‌کشد از شاهدی دده غزل 69
1. درد تو جان من به جز این تن نمی‌کشد
این بخیه غیر رشته و سوزن نمی‌کشد
امشب دلم به فکر دهان تو تنگ بود از شاهدی دده غزل 70
1. امشب دلم به فکر دهان تو تنگ بود
وز صبح با خیال خودم تیر جنگ بود
هزار شکر که جنت دوام خواهد بود از شاهدی دده غزل 71
1. هزار شکر که جنت دوام خواهد بود
محبت تو مرا مستدام خواهد بود
ترک من دیگر به غوغا می‌رود از شاهدی دده غزل 72
1. ترک من دیگر به غوغا می‌رود
تا کدامین دل به یغما می‌رود