تیرت ار پیکان خونین از ابراهیم شاهدی دده غزل 49
1. تیرت ار پیکان خونین از جگر بیرون برد
جان شیرین تیره رخت از هر گذر بیرون برد
مژه‌اش صف زد و با از ابراهیم شاهدی دده غزل 50
1. مژه‌اش صف زد و با خنجر و بس تیز آمد
گوییا در صف عشاق بخون ریز آمد
جز تحفه جان عاشق از ابراهیم شاهدی دده غزل 51
1. جز تحفه جان عاشق درویش ندارد
جانا بستان زو که از این بیش ندارد
در مجالس گر سخن زان از ابراهیم شاهدی دده غزل 52
1. در مجالس گر سخن زان لعل میگون می‌رود
کز چه می‌خندد صراحی از دلش خون می‌رود
تا دل نظری به حال از ابراهیم شاهدی دده غزل 53
1. تا دل نظری به حال خود کرد
جز درد و غم نگار خود کرد
بهر خدنگ کز آن یار از ابراهیم شاهدی دده غزل 54
1. بهر خدنگ کز آن یار برگزیده رسد
چه خرمی که مر آن بر دل رسیده رسد
چو دلبران به دل ما از ابراهیم شاهدی دده غزل 55
1. چو دلبران به دل ما سه چیز می‌جویند
به تیغ و ناوک و خنجر ستیز می‌جویند
چون دلبران ز زلف از ابراهیم شاهدی دده غزل 56
1. چون دلبران ز زلف سیه تاب می‌دهند
دل را نشان ز صورت قلّاب می‌دهند
رخش آتشم در درون از ابراهیم شاهدی دده غزل 57
1. رخش آتشم در درون می‌برد
دو زلفش ز عقلم برون می‌برد
یک ذره بدان دهن که از ابراهیم شاهدی دده غزل 58
1. یک ذره بدان دهن که گوید
وز کتم عدم سخن که گوید
کاری ندارم در جهان از ابراهیم شاهدی دده غزل 59
1. کاری ندارم در جهان جز گریه در کردار خود
چون من مبادا هیچ کس درمانده ا ندر کار خود
دلم پیکان او را در از ابراهیم شاهدی دده غزل 60
1. دلم پیکان او را در جگر دید
ز غمزه کار خود زیر و زبر دید