غزلیات در دیوان فارسی ابراهیم شاهدی دده

1 از کمان خانه چو خوبان سحری بگشایند خون بس دل که به هر رهگذری بگشایند

2 خط و خال تو چو از عشق دری بگشایند ای بسا فتنه که بر هر گذر ی بگشایند

3 ره خوبان همگی بر گل و بر لاله شود بس که خون دمبدم از هر جگری بگشایند

4 سر به پیش افکند از شرم و نهد دیده به خواب گر سوی نرگس رعنا نظری بگشایند

1 ز زلف تو جان چون شود فارغ آیند که هر رشته‌ای بر رشته‌ای هست پیوند

2 به تیری ز مژگان نواز این دلم را از آن چشم سحار این جور تا چند

3 شکر گر مکرر کند نام خود را شکر خنده بنما از آن لب به کل قند

4 گشاد دل از زلف دل بند توست سپاریم ما هم دل خود به دلبند

1 دل بی غم تو چرا نشیند جز دل غم تو کجا نشیند

2 گردی که ز نعل مرکبت خاست در دیده چو توتیا نشیند

3 از بهر غبار خاک کویت دل بر گذری هوا نشیند

4 سروم چو کنار آب جو دید بر گوشه چشم ما نشیند

1 دیده از دیدن تو بس نکند با لبت دل به جان هوس نکند

2 گر چه عیسی دمی ولی طالع یک دمم با تو هم نفس نکند

3 آنچه با ما رقیب کرد ز جور غیر سگ با غریب کس نکند

4 دل بی باک ما در آن خم زلف تیز تر رفت و رو به پس نکند

1 با آنکه درین سینه ز زخم تو بسی بود با تیر دگر جان و دلم را هوسی بود

2 جان و دل و دین جمله به تاراج ببردی آن رفت که با جان و دلم دست رسی بود

3 تنها نه من اندر خم زلف تو اسیرم تا بود در آن دام از این چند بسی بود

4 جز ناله خیال تو ندید از اثر من پنداشت ز او از در این خانه کسی بود

1 چو جان خیال لبش در درون بگرداند درون پرده دلم را به خون بگرداند

2 اگر چه عقل به تدبیر میکشد دل را فسون چشم تواش با فنون بگرداند

3 خرد که موی شکافد به فن و دانش و هوش قضای سابق و تقدیر چون بگرداند

4 طبیب درد سر خود همی دهد هیهات که با دوار دماغ این جنون بگرداند

1 هر لحظه بر دلم ز تو گر صد بلا رسد از هر بلا به درد دلم صد دوا رسد

2 هر صبح مژده میرسدم با صبا ز یار خوش وقت آن سحر که خودش با صبا رسد

3 لرزد همیشه بر تن او پیرهن ز باد ترسد که بر تنش المی از هوا رسد

4 گفتی ز تیر غمزه ترا هم رسد نصیب در حیرتم که کی رسد و بر کجا رسد

1 هر چه آن سرو ناز می گوید شرح عمر دراز می گوید

2 پیش نازش دل شکسته ما روز و شب از نیاز می گوید

3 چون حدیث از دهان او گذرد دل سخن را به راز می گوید

4 حال خود را به شمع پروانه بس بسوز و گداز می گوید

1 تیرت ار پیکان خونین از جگر بیرون برد جان شیرین تیره رخت از هر گذر بیرون برد

2 با خیالت جان من در تن بسی دل خوش بود لیک ترسم سیل اشکش از نظر بیرون برد

3 می پزم سودای زهد و توبه و آمد بهار کو می صافی که این سودا ز سر بیرون برد

4 پرخطر راهست راه عشق و ما بی زاد و آب سیل اشک ما مگر هم زین خطر بیرون برد

1 مژه‌اش صف زد و با خنجر و بس تیز آمد گوییا در صف عشاق بخون ریز آمد

2 آمد آن سرو و به گرد گل رویش خط سبز یاسمین بین که چه خوش غالیه آمیز آمد

3 فتنه دور قمر آن خط مشکین بس نیست غمزه‌ات نیز ز هر گوشه به انگیز آمد

4 خیز ای بلبل وقت سحری ناله به زار که صبا زان گل خوش بوی سحر خیز آمد