غزلیات در دیوان فارسی ابراهیم شاهدی دده

1 تا دل نظری به حال خود کرد جز درد و غم نگار خود کرد

2 گر خاک سری فدای تو شد بگذر ز گناهش ار چه بد کرد

3 گر لعل تو را گزید جانم بد کرد ولی به جان خود کرد

4 آن هم ز جنون عاشقی بود کین دل شده دعوی خرد کرد

1 شد خاک راه این سر سودا نوشت ما این شد مگر ز روز ازل سرنوشت ما

2 از کوی دوست ما سوی جنت چرا رویم رضوان حسد برد ز نعیم و بهشت ما

3 تخم اَمَل که دل به هوای تو کشته بود جز دانه‌های اشک نیاید ز کشت ما

4 ور برده چون محرک جمع صور یکی است بنگر محرک و منگر خوب و زشت ما

1 امشب دلم به فکر دهان تو تنگ بود وز صبح با خیال خودم تیر جنگ بود

2 از ناله‌ام نوا به دل عاشقان رسید قانون عشق چون دل ما را به چنگ بود

3 بر جان و دل چو لشکر حسن تو تاختند اول کسی که بر دل ما زد خدنگ بود

4 از سوز نغمه رشتهٔ جان مرا بسوخت پیر سخن که ورا نام جنگ بود

1 با سلسلۀ زلفی دل میل بسی دارد در قید جنون او را سودای کسی دارد

2 ای شیخ مکن عیبم از عشق پریرویان هر کس به هوای خود میل و هوسی دارد

3 بر نالۀ من هر شب نالید سگ کویش چون من که در این عالم فریاد رسی دارد

4 گویند نشان درد اشک است و رخ گلگون بیچاره هم از لطفش زین گونه بسی دارد

1 عمر بگذشت بدو سال اگر باز آید دل گم گشته در آن زلف دگر باز آید

2 دل و جان را بفرستیم به استقبالش چون مه چارده ما ز سفر باز آید

3 دیده روشن شود از رایحه پیرهنش گر از آن یوسف گم گشته خبر باز آید

4 چه شود گر ز غبار قدمش هر سحری با صبا کحل جلایی به نظر باز آید

1 رخش آتشم در درون می‌برد دو زلفش ز عقلم برون می‌برد

2 ندانم چه شد عقل و اندیشه را که عشقم به سوی جنون می‌برد

3 دلم را که پر بود از عقل و هوش دو چشم تواَش با فسون می‌برد

4 به پابوس تو سرو را آب جوی به زنجیرها سرنگون می‌برد

1 تا دل به قید زلف دل‌آرام بسته‌ایم بر دیده خواب و بر جگر آرام بسته‌ایم

2 سودای یار در سر و سر در کمند زلف این عقده بین که ما به سرانجام بسته‌ایم

3 ما از مقام صدق سر کویش از صفا با اشک غسل کرده و احرام بسته‌ایم

4 سودای وصل او که به دیگ دماغ ماست در پختنش بسی طمع خام بسته‌ایم

1 چو جان خیال لبش در درون بگرداند درون پرده دلم را به خون بگرداند

2 اگر چه عقل به تدبیر میکشد دل را فسون چشم تواش با فنون بگرداند

3 خرد که موی شکافد به فن و دانش و هوش قضای سابق و تقدیر چون بگرداند

4 طبیب درد سر خود همی دهد هیهات که با دوار دماغ این جنون بگرداند

1 بی گل روی تو نبود میل سوی گلشنم بی لبت هم جان شیرین را نمی خواهد تنم

2 تا مگر بر دامنت افتد ز خونم قطره ای در فراق جان شیرین دست و پایی می زنم

3 ای مراد دل رقیبانت به خونم تشنه اند لطف باشد گر نیندازی به کام دشمنم

4 گوییا ما را ز آب تیغ تو روزی نبود ور نه از لطف تو تقصیرت نشد در کشتنم

1 به عاشقان خود بنما جمال عالم آرا را که دل پر خون شد از شوق تو مشتاقان شیدا را

2 توهم ای عقل نامحرم برون شو از سرای دل که از بهر خیال دوست خالی می کنم جا را

3 بیا جانا اگر خواهی تماشای لب آبی نشین بر گوشۀ چشم و ببین این موج دریا را

4 فضای دلگشا دادند از فیض رخت لیکن نشین بر دیده گه گاه و ببین سرچشمه ما را