با لعل جان فزای تو از ابراهیم شاهدی دده غزل 25
1. با لعل جان فزای تو آب زلال چیست
با آفتاب روی تو مه در کمال چیست
قدت سرو گفتیم و رویی از ابراهیم شاهدی دده غزل 26
1. قدت سرو گفتیم و رویی نداشت
چو زلف تو هم مشک بوئی نداشت
امروز ز نو دلبر ما از ابراهیم شاهدی دده غزل 27
1. امروز ز نو دلبر ما خوی دگر داشت
ما واله و او روی و نظر سوی دگر داشت
دلم را جز غمت سودی از ابراهیم شاهدی دده غزل 28
1. دلم را جز غمت سودی نماندست
در او جز درد موجودی نماندست
دل بسی گردید چون از ابراهیم شاهدی دده غزل 29
1. دل بسی گردید چون زلف تو دلداری نیافت
کو بغیر صید دلها در جهان کاری نیافت
تا به تیغ ستم اندر از ابراهیم شاهدی دده غزل 30
1. تا به تیغ ستم اندر دل من چاک انداخت
آه سوزنده من شعله در افلاک انداخت
از عنبرت غبار چو از ابراهیم شاهدی دده غزل 31
1. از عنبرت غبار چو بر یاسمین نشست
شرمنده گشت نافه و در ملک چین نشست
چو بر دل لشکر دل از از ابراهیم شاهدی دده غزل 32
1. چو بر دل لشکر دل از کمین ریخت
قرار و صبر و هوش از عقل و دین ریخت
دلبرا در کشتن ما از ابراهیم شاهدی دده غزل 33
1. دلبرا در کشتن ما خود بگویی سود چیست
ور نخواهی کشتن از جور و ستم مقصود چیست
خوش بود که تیرش به از ابراهیم شاهدی دده غزل 34
1. خوش بود که تیرش به دل ما گذری داشت
وان چشم هم از غمزه به سویش نظری داشت
هر سر که بوی سنبل از ابراهیم شاهدی دده غزل 35
1. هر سر که بوی سنبل تو در دماغ داشت
از مشک و از شمامه عنبر فراغ داشت
آنکو دل خود به خار از ابراهیم شاهدی دده غزل 36
1. آنکو دل خود به خار ننهاد
گل گل شد و در کنار ننهاد