ای طاق دو ابروی تو محراب جبین‌ها از شاهدی دده غزل 13
1. ای طاق دو ابروی تو محراب جبین‌ها
خاک سر کوی تو به از خلد برین‌ها
مده هر دم سر آن زلف را تاب از شاهدی دده غزل 14
1. مده هر دم سر آن زلف را تاب
مزن دلهای مردم را به قلاب
خطت را بدایت به غایت خوش است از شاهدی دده غزل 15
1. خطت را بدایت به غایت خوش است
تماشای آن بی نهایت خوش است
مرا دلیست که در وی بجز محبت نیست از شاهدی دده غزل 16
1. مرا دلیست که در وی بجز محبت نیست
ز عشق حاصل او غیر درد و محنت نیست
وصف کمال حسن تو ورد دوام ماست از شاهدی دده غزل 17
1. وصف کمال حسن تو ورد دوام ماست
ذکر لب تو لذت شرب مدام ماست
عشقت چو به قصد عقل و جان رفت از شاهدی دده غزل 18
1. عشقت چو به قصد عقل و جان رفت
دل هم به غلط در آن میان رفت
کدام سینه که مجروح و دل فگار تو نیست از شاهدی دده غزل 19
1. کدام سینه که مجروح و دل فگار تو نیست
کدام دل که به هر گوشه بی قرار تو نیست
خوشا دلی که به مهر وی و نشانه اوست از شاهدی دده غزل 20
1. خوشا دلی که به مهر وی و نشانه اوست
خوشا سری که سرانجامش آستانه اوست
چو عقد سنبل تو عقده بر جبین انداخت از شاهدی دده غزل 21
1. چو عقد سنبل تو عقده بر جبین انداخت
چه عقده ها که از او در دل حزین انداخت
کسی که عشق تو ورزید با فراغ نرفت از شاهدی دده غزل 22
1. کسی که عشق تو ورزید با فراغ نرفت
دلش چو لاله پر از خون و جز بداغ نرفت
بسم نبود که زلفت بقصد دین برخاست از شاهدی دده غزل 23
1. بسم نبود که زلفت بقصد دین برخاست
سپاه خط تو هم ناگه از کمین برخاست
قدم به پرسش من رنجه کن به رسم عیادت از شاهدی دده غزل 24
1. قدم به پرسش من رنجه کن به رسم عیادت
که جان نثار قدومت کنم ز روی ارادت