ای طاق دو ابروی تو از ابراهیم شاهدی دده غزل 13
1. ای طاق دو ابروی تو محراب جبین‌ها
خاک سر کوی تو به از خلد برین‌ها
مده هر دم سر آن زلف از ابراهیم شاهدی دده غزل 14
1. مده هر دم سر آن زلف را تاب
مزن دلهای مردم را به قلاب
خطت را بدایت به غایت از ابراهیم شاهدی دده غزل 15
1. خطت را بدایت به غایت خوش است
تماشای آن بی نهایت خوش است
مرا دلیست که در وی از ابراهیم شاهدی دده غزل 16
1. مرا دلیست که در وی بجز محبت نیست
ز عشق حاصل او غیر درد و محنت نیست
وصف کمال حسن تو ورد از ابراهیم شاهدی دده غزل 17
1. وصف کمال حسن تو ورد دوام ماست
ذکر لب تو لذت شرب مدام ماست
عشقت چو به قصد عقل از ابراهیم شاهدی دده غزل 18
1. عشقت چو به قصد عقل و جان رفت
دل هم به غلط در آن میان رفت
کدام سینه که مجروح از ابراهیم شاهدی دده غزل 19
1. کدام سینه که مجروح و دل فگار تو نیست
کدام دل که به هر گوشه بی قرار تو نیست
خوشا دلی که به مهر از ابراهیم شاهدی دده غزل 20
1. خوشا دلی که به مهر وی و نشانه اوست
خوشا سری که سرانجامش آستانه اوست
چو عقد سنبل تو عقده از ابراهیم شاهدی دده غزل 21
1. چو عقد سنبل تو عقده بر جبین انداخت
چه عقده ها که از او در دل حزین انداخت
کسی که عشق تو ورزید از ابراهیم شاهدی دده غزل 22
1. کسی که عشق تو ورزید با فراغ نرفت
دلش چو لاله پر از خون و جز بداغ نرفت
بسم نبود که زلفت از ابراهیم شاهدی دده غزل 23
1. بسم نبود که زلفت بقصد دین برخاست
سپاه خط تو هم ناگه از کمین برخاست
قدم به پرسش من رنجه از ابراهیم شاهدی دده غزل 24
1. قدم به پرسش من رنجه کن به رسم عیادت
که جان نثار قدومت کنم ز روی ارادت