اندرین ایام کآسایش از سیف فرغانی قصیده-قطعه 37
1. اندرین ایام کآسایش نمی‌یابند انام
حکم بر ارباب علم اهل جهالت می‌کنند
هرکه همچون من و تو از سیف فرغانی قصیده-قطعه 38
1. هرکه همچون من و تو از عدم آمد بوجود
همه دانند که از بهر سجود آمد وجود
کم خور غم تنی که حیاتش از سیف فرغانی قصیده-قطعه 39
1. کم خور غم تنی که حیاتش بجان بود
چیزی طلب که زندگی جان بآن بود
در عجبم تا خود آن از سیف فرغانی قصیده-قطعه 40
1. در عجبم تا خود آن زمان چه زمان بود
کآمدن من بسوی ملک جهان بود
حسن هرجا که در جهان از سیف فرغانی قصیده-قطعه 41
1. حسن هرجا که در جهان برود
عشق در پی چوبی‌دلان برود
چو دل عاشق روی جانان از سیف فرغانی قصیده-قطعه 42
1. چو دل عاشق روی جانان شود
دل از نور او سربسر جان شود
چو دلبرم سر درج مقال از سیف فرغانی قصیده-قطعه 43
1. چو دلبرم سر درج مقال بگشاید
ز پسته شکرافشان زلال بگشاید
ای مقبل ار سعادت از سیف فرغانی قصیده-قطعه 44
1. ای مقبل ار سعادت دنیات رو نماید
وآن زشت رو بچشم بد تو نکو نماید
نگارا کار عشق از از سیف فرغانی قصیده-قطعه 45
1. نگارا کار عشق از من نیاید
ز بلبل جز سخن گفتن نیاید
ای قوم درین عزا بگریید از سیف فرغانی قصیده-قطعه 46
1. ای قوم درین عزا بگریید
بر کشته کربلا بگریید
ای ز لعل لب تو چاشنی از سیف فرغانی قصیده-قطعه 47
1. ای ز لعل لب تو چاشنی قند و شکر
وی ز نور رخ تو روشنی شمس و قمر