درین جهان که بسی از سیف فرغانی قصیده-قطعه 25
1. درین جهان که بسی تن پرست را جان مرد
کسیست زنده که از درد عشق جانان مرد
...
گر کسی از نعمت این از سیف فرغانی قصیده-قطعه 26
1. گر کسی از نعمت این منعمان ادرار خورد
همچو گربه کاسه لیسید و چو سگ مردار خورد
...
آتش است آب دیده مظلوم از سیف فرغانی قصیده-قطعه 27
1. آتش است آب دیده مظلوم
چون روان گشت خشک و تر سوزد
...
دین و دولت قرین یکدگرند از سیف فرغانی قصیده-قطعه 28
1. دین و دولت قرین یکدگرند
همچنین بود و همچنین باشد
...
طبیب جان بود آن دل از سیف فرغانی قصیده-قطعه 29
1. طبیب جان بود آن دل که او را درد دین باشد
برو جان مهربان گردد چو او با تن بکین باشد
...
اگر تو توبه کنی کافری از سیف فرغانی قصیده-قطعه 30
1. اگر تو توبه کنی کافری مسلمان شد
بتوبه ظلمت تو نور و کفرت ایمان شد
...
آن یار کز مشاهده از سیف فرغانی قصیده-قطعه 31
1. آن یار کز مشاهده یار باز ماند
دارد دلی غمی که ز دلدار باز ماند
...
زنده نبود آن دلی از سیف فرغانی قصیده-قطعه 32
1. زنده نبود آن دلی کز عشق جانان باز ماند
مرده دان چون دل ز عشق و جسم از جان باز ماند
...
خسروا خلق در ضمان از سیف فرغانی قصیده-قطعه 33
1. خسروا خلق در ضمان تواند
طالب سایه امان تواند
...
پیوستگان عشق تو از سیف فرغانی قصیده-قطعه 34
1. پیوستگان عشق تو از خود بریده‌اند
الفت گرفته با تو و از خود رمیده‌اند
...
چو حق خواجه را آن از سیف فرغانی قصیده-قطعه 35
1. چو حق خواجه را آن سعادت بداد
که بر اسب دولت سواری کند
...
غرض از آدم درویشانند از سیف فرغانی قصیده-قطعه 36
1. غرض از آدم درویشانند
ورکسی آدمیست ایشانند
...