غزلیات در دیوان اشعار سیف فرغانی

1 آنجا که جای دوست بود من نمی رسم خاریست مانعم که بگلشن نمی رسم

2 هر نیم شب بدست خیالش بدان طرف خدمت همی رسانم اگر من نمی رسم

3 از فکر یار هستی خویشم بیاد نیست مستغرقم بدوست،بدشمن نمی رسم

4 این ترک سعی من نه زنومیدیست،لیک معلوم شد مرا که برفتن نمی رسم

1 ای ستم کرده همیشه با وفاداران خویش گر کنی عیبی نباشد یاری یاران خویش

2 چون نمی خسبند عشاقت که بینندت بخواب خویشتن را جلوه کن بر چشم بیداران خویش

3 هر یکی ماهی شوند ار ذره یی پیدا کنی آفتاب روی خود را بر هواداران خویش

4 طالبان هر سوی پویانند لیکن بی خبر ز آنکه تو خود همنشینی با طلب کاران خویش

1 ای صبا قصه عشاق بر یار بگو خبری از من دل داده بدلدار بگو

2 از رسانیدن پیغام رهی عار مدار بگلستان چو درآیی سخن خار بگو

3 چون بحضرت رسی امسال بدان راحت جان آنچه از رنج رسیدست بمن پار بگو

4 ور بقانون ادب بر در او ره یابی با شفایک دو سخن از من بیمار بگو

1 ای لطف تو بسی مرا کار ساخته کارم شده زفضل تو صدبار ساخته

2 گر پای سعی در سر کارم نهند خلق بی دست لطف تو نشود کار ساخته

3 کار مرا که غیر تو دیگر کسی نساخت کی گردد از معونت اغیار ساخته

4 اندر عدم چو یک نظر از جودتو بیافت کار دو کون گشت بیکبار ساخته

1 ای پسته دهانت نرخ شکر شکسته وی زاده زبانت قدر گهر شکسته

2 من طوطیم لب تو شکر بود که بینم در خدمت تو روزی طوطی شکر شکسته

3 آنجا که چهره تو گسترده خوان خوبی گردد ز شرم رویت قرص قمر شکسته

4 چون بازگرد عالم گشتم بسی و آخر در دامت اوفتادم چون مرغ پرشکسته

1 ای گلستان شکفته بنسیم وباران همچو غنچه چه کنی روی نهان از یاران

2 عاشقان گر بخزان از تو بهاری خواهند بدو رخسار ودو چشم از تو گل از ما باران

3 طالب سایه تو جمله خورشید رخان عاشق صورت تو زمره معنی داران

4 ای چو جان داروی تو خسته دلان را مرهم من ز درد تو خوشم چون زشفا بیماران

1 روز نوروزست وبوی گل همی آرد نسیم عندلیب آمد که با گل صحبتی دارد قدیم

2 شد زروی گل منور چون رخ جانان جهان شد زبوی او معطر چون دم مجمر نسیم

3 روی گل درگلستان چون رنگ بررخسار یار بوی خوش مضمر درو چون جود در طبع کریم

4 تا زروی لاله پشت خاک گردد همچو لعل آفتاب زرگر اندر کوهها بگداخت سیم

1 بمهر و مه نگرم بی تو هر زمان چه کنم شکستم آرزوی خود باین و آن چه کنم

2 درون پرده مرا چون نمی دهی راهی چو پرده بر در و چون در بر آستان چه کنم

3 اگر میان تو و دل فتاد پیوندی کنون تو دانی و دل، من درین میان چه کنم

4 حرام دارم جز غصه تو هر چه خورم گناه دانم جز کار تو هرآن چه کنم

1 ایا عشقت گرفته عالم جان غمت ریش دلست ومرهم جان

2 تو شیرین لب همی دانی که مارا چه شور افگنده ای در عالم جان

3 دل عشاق بردی وترا نیست غم ایشان چو ایشانرا غم جان

4 غم اندر کوی عشقت همره دل دل اندر کار مهرت همدم جان

1 بندهٔ عشقِ توام زآن پادشایی می‌کنم دولتی دارم که در کویت گدایی می‌کنم

2 خسرو ملک جهانی تو از آن فرهادوار من به شیرین سخن خسروسِتایی می‌کنم

3 از پی سلطان حسنت تا بگیرد شرق و غرب من به شمشیرِ زبان عالم‌گشایی می‌کنم

4 آفتاب انصاف داد و گفت معنی جمال جمله آن مَهْ راست من صورت‌نمایی می‌کنم