غزلیات در دیوان اشعار سیف فرغانی

1 کسی کو همچو تو جانان ندارد اگر چه زنده باشد جان ندارد

2 گل وصلت نبوید گر چه غنچه دلی پرخون لبی خندان ندارد

3 شده چون تو توانگر را خریدار فقیری کز گدایی نان ندارد

4 نخواهم بی تو ملک هر دو عالم که بی تو هر دو عالم آن ندارد

1 سحرگه سوی ما بویی اگر زآن دلستان آید چو صحت سوی بیماران و سوی مرده جان آید

2 بسا عاشق که او خود را بسوزد همچو پروانه گر آن سلطان مه رویان چو شمع اندر میان آید

3 از آن حسرت که بی رویش نباید دید گلها را دلم چون غنچه خون گردد چو گل در بوستان آید

4 چو صید از دام جست ای دل دگر چون در کمند افتد نفس کرکام بیرون شد دگر کی باد هان آید

1 ای رخ خوب تو آفتاب جهان سوز عشق تو چون آتش وفراق تو جان سوز

2 شوق لقاء تو باده طرب انگیز عشق جمال تو آتشی است جهان سوز

3 دردل مجنون چه سوز بود زلیلی هست مرااز تو ای نگار همان سوز

4 خلق جهان مختلف شدند نگارا پرده برانداز ازآن یقین گمان سوز

1 ای خواسته زلعل لب آن نگار بوس بی زر ز لعل یار توقع مدار بوس

2 خوردم بسی ترش چو ندیدم زبخت شور من تلخ کام از لب شیرین یار بوس

3 گر دست یابم از سر صدق وصفا زنم بر پای او چو دامن او صد هزار بوس

4 رخ بر بساط خاک نهم تا بمن رسد از پای اسبت ای شه چابک سوار بوس

1 نسیم صبح پنداری ز کوی یار می‌آید به جان‌ها مژده می‌آرد که آن دلدار می‌آید

2 به صد اکرام می‌باید به استقبال او رفتن که بوی دوست می‌آرد ز کوی یار می‌آید

3 بدین خوبی و خوشبویی چنان پیدایی و گویی که سوی بنده چون صحت سوی بیمار می‌آید

4 به نیکی همچو شعر من در اوصاف جمال او به خوشی همچو ذکر او که در اشعار می‌آید

1 خورشید منی بروی پرنور من از تو چو سایه مانده ام دور

2 خوبان همه صورت و تویی جان عالم همه ظلمت و تویی نور

3 از روی تو نور می درافتد در کوی تو همچو آتش از طور

4 بیمار غم تو همچو عیسی کرده بنفس علاج رنجور

1 آن دلارامی که آرامی نباشد با منش کرد شام عاشقان چون صبح روی روشنش

2 آستین از رو چو برگیرد ترا روشن شود کآفتاب حسن دارد مطلع از پیراهنش

3 زآن بحبل شعله خود همچو دلو از چاه آب روز و شب بر می کشد خورشید نور از روزنش

4 از گریبانش گلستان می برآید عیب نیست عاشقی گر همچو خار آویزد اندر دامنش

1 آنچه ز توست حال من گفت نمی‌توانمش چون تو به من نمی‌رسی من به تو چون رسانمش

2 هر نفسم فراق تو وعده به محنتی کند هرچه به من رسد ز تو دولت خویش دانمش

3 زهرم اگر دهی خورم چون شکر و ز غیر تو گر شکری رسد به من همچو مگس برانمش

4 زخم گر از تو آیدم مرهم روح سازمش رنج چو از تو باشدم راحت خویش خوانمش

1 قند خجل می شود از لب چون شکرش قوت دل می دهد بوسه جان پرورش

2 زهر غمش می خورم بوک بشیرین لبان کام دلم خوش کند پسته پر شکرش

3 لذت قند ونبات چاشنیی از لبش چشمه آب حیات رشحه لعل ترش

4 از دهنش قند ریخت لعل شکر بار او در قدمش مشک بیخت زلف پریشان سرش

1 زهی ز خنده شیرینت شرمسار شکر مدام پسته تنگ تراست بار شکر

2 فدای پاسخ تلخ تو یک جهان شیرین غلام پسته تنگ تو صد هزار شکر

3 چو تنگ دستی دیدی و تلخ عیشی من ببوسه بر من مسکین فراخ دار شکر

4 هزار شور برآید ز عاشقان زین پس که گرد لعل تو شد با نبات یار شکر