دوش ما را از سعادت بود جانان از سیف فرغانی غزل 274
1. دوش ما را از سعادت بود جانان در کنار
دل برون رفت از میان چون آمد آن جان در کنار
سوی صحرا شو دمی ای دوست با از سیف فرغانی غزل 275
1. سوی صحرا شو دمی ای دوست با ما در بهار
چون رخ گل خوب باشد روی صحرا در بهار
ای نامه نو رسیده از یار از سیف فرغانی غزل 276
1. ای نامه نو رسیده از یار
بی گوش سخن شنیده از یار
تا بکی این جور کشیدن ز یار از سیف فرغانی غزل 277
1. تا بکی این جور کشیدن ز یار
خون ز دل خسته چکیدن ز یار
چون دل گرفت لشکر سلطان عشق از سیف فرغانی غزل 278
1. چون دل گرفت لشکر سلطان عشق یار
دل هرچه کرد بفرمان عشق یار
تا چند بر امید روم در سرای از سیف فرغانی غزل 279
1. تا چند بر امید روم در سرای یار
در سر خمار باده و در دل هوای یار
ایا نموده دهانت زلعل خندان از سیف فرغانی غزل 280
1. ایا نموده دهانت زلعل خندان در
سخن بگو وازآن لعل برمن افشان در
زهی ز خنده شیرینت شرمسار از سیف فرغانی غزل 281
1. زهی ز خنده شیرینت شرمسار شکر
مدام پسته تنگ تراست بار شکر
ای چو شیرین بدهان پسته بگفتارشکر از سیف فرغانی غزل 282
1. ای چو شیرین بدهان پسته بگفتارشکر
در حدیث آی وازآن پسته فروبار شکر
ای غم عشق تو چون می طرب افزای از سیف فرغانی غزل 283
1. ای غم عشق تو چون می طرب افزای دگر
همچو من مانده در عشق تو شیدای دگر
خورشید منی بروی پرنور از سیف فرغانی غزل 284
1. خورشید منی بروی پرنور
من از تو چو سایه مانده ام دور
ای چو خورشید چشمه یی از نور از سیف فرغانی غزل 285
1. ای چو خورشید چشمه یی از نور
پرتو تو مباد از من دور