غزلیات در دیوان اشعار سیف فرغانی

1 هرچند دیده هرگز رویت ندیده باشد جز روی تو نبیند آنراکه دیده باشد

2 در خوبی رخ تو من تیره دل چه گویم کآیینه همچو رویت رویی ندیده باشد

3 گر روی تو زبستان روزی خراج خواهد گل از میانه جان زر برکشیده باشد

4 چون عارض تو بیند نرگس بلاله گوید هرگز بنفشه بر گل زین سان دمیده باشد

1 اگر بخت و اقبال یاری کند مرا یار من غمگساری کند

2 درین کار اگر یار باید مرا جز او کس نخواهم که یاری کند

3 چو بر آسمان اسب یابد مسیح چرا بر زمین خر سواری کند

4 تو آنی که بی شمع رویت مرا چراغ فلک خانه تاری کند

1 کسی که عشق نورزد مگو که جان دارد جزین حدیث نگوید کسی که آن دارد

2 ز مرگ چون دل صاحب دلان بود آمن کسی که او بتو زنده است و چون تو جان دارد

3 زمین ز روی تو چون آفتاب روشن شد که ماه حسن ز رخسارت آسمان دارد

4 لبت ببوسه مرا وعده داد لیکن گفت شکر ز قاعده بیرون خوری زیان دارد

1 عاشقانی که مبتلای تواند پادشاهند چون گدای تواند

2 حزن یعقوبشان بود زیرا هر یک ایوب صد بلای تواند

3 گرچه دارند در درون صد درد همه موقوف یک دوای تواند

4 دل قومی بوصل راضی کن که بجان طالب رضای تواند

1 نسیم باد بهاری گر اتفاق افتد که ره گذار تو بر جانب عراق افتد

2 چو بگذری بسر کوی یار من برسان سلام من اگرش هیچ بر مذاق افتد

3 بدان نگار که گرماه روی او بیند شب چهارده ازشرم در محاق افتد

4 وگر بپرسدت از حال و روزگار دلم بفرصت ار نفسی با تو هم وثاق افتد

1 چو عاشقان تو عیش شبانه می کردند می صبوحی اندر چمانه می کردند

2 بنام تو غزل عاشقانه می گفتند بیاد تو طرب عارفانه می کردند

3 خمار در سرو گل در کنار و می در دست حدیث حسن تو اندر میانه می کردند

4 بوصف حسن رخت چون روان شد آب سخن ز سوز وجد چو آتش زبانه می کردند

1 عاشقان روی یار از وصل و هجران فارغند مخلصان دین عشق از کفر و ایمان فارغند

2 اختیار از دل برون و دل برون از اختیار بر سر کوی رضا از وصل و هجران فارغند

3 دوزخ و جنت اگرچه مایه خوف و رجاست آتش آشامان تو زین ایمن و زآن فارغند

4 محو کرده از دل امید حیات (و) هم مرگ زنده از عشق تواند ای دوست وز جان فارغند

1 از خرگه تن من دل خیمه زآن برون زد کز عشق لشکر آمد بر ملک اندرون زد

2 در سینه یی که هر سو چون خیمه چاک دارد سلطان عشق گویی خرگاه خویش چون زد

3 می گفت دل کزین پس در قید عشق نایم بیچاره آنکه لافی از حد خود فزون زد

4 هر کشته یی که بگرفت آن غم ورا گریبان او آستین و دامن هردم در آب و خون زد

1 حسن تو بر ماه لشکر می‌کشد عشق تو بر عقل خنجر می‌کشد

2 جان من بی‌تو ز تن در زحمت است رنج یوسف از برادر می‌کشد

3 هر کرا عشقت گریبان‌گیر شد از دو عالم دامن اندر می‌کشد

4 از تمنای کلاه وصل تست هرکه بی‌تو زحمت سر می‌کشد

1 مقبل آن قومی که با تو عشق دعوی کرده اند وز دو عالم قصد آن درگاه اعلی کرده اند

2 روضه مأوی نمی خواهند و نخلستان خلد بینوایانی که در کوی تو مأوی کرده اند

3 زندگی تن چو جان را مانع است از روی تو عاشقان زنده دل مردن تمنی کرده اند

4 عاشقان از بهر جانان ترک عالم گفته اند زاهدان از بهر جنت ترک دنیی کرده اند