غزلیات در دیوان اشعار سیف فرغانی

1 عمر بی روی یار چون باشد بوستان بی بهار چون باشد

2 عشق با من چه می کند دانی آتش و مرغزار چون باشد

3 چند گویی که باغمش چونی ملخ و کشتزار چون باشد

4 بار بر سر گرفته ره درپیش رفته در پای خار چون باشد

1 گر نور حسن نبود رو کی چو ماه باشد ور رنگ و بوی نبود گل چون گیاه باشد

2 اندر زمین چه جویی آنرا که از نکویی چون آسمانش بر رو خورشید و ماه باشد

3 ای دانه وجودت بی مغز جان چو کاهی گر جان مغز نبود دانه چو کاه باشد

4 صورت بجان معنی آراستست ورنی در خانهای شطرنج از چوب شاه باشد

1 هرچند دیده هرگز رویت ندیده باشد جز روی تو نبیند آنراکه دیده باشد

2 در خوبی رخ تو من تیره دل چه گویم کآیینه همچو رویت رویی ندیده باشد

3 گر روی تو زبستان روزی خراج خواهد گل از میانه جان زر برکشیده باشد

4 چون عارض تو بیند نرگس بلاله گوید هرگز بنفشه بر گل زین سان دمیده باشد

1 مرا چندانکه در سر دیده باشد خیال روی تو در دیده باشد

2 ز عشقت چون نگه داردل خویش کسی کو چون تو دلبر دیده باشد

3 بجز سودای تو هرچ اندرو هست ز سر بیرون کنم گر دیده باشد

4 فلک گر چه بسی گرد جهان گشت ولیکن چون تو کمتر دیده باشد

1 دلبرم عزم سفر کرد و روان خواهد شد در دلم آنچه همی‌گشت چنان خواهد شد

2 او چو آب است و من سوخته با دیده تر خشک لب ماندم و آن آب روان خواهد شد

3 بود بیگانه ز من چون بر من نامده بود از برم چون برود باز همان خواهد شد

4 از پی گریه مرا چشم شود جمله مسام وز پی ناله مرا موی زبان خواهد شد

1 زخاک کوی توبوی هوا معطر شد ز نور روی تو شب همچو مه منور شد

2 چو عشق تو بزمین زآسمان فرود آمد زمین زشادی آن تا بآسمان برشد

3 بیمن عشق تو دیدم که روح پاک چوطفل مسیح وار بگهواره در سخن ور شد

4 نشد رسیده کسی کو بعشق تو نرسید که بی صدف نتوانست قطره گوهر شد

1 فتنه خفته ز چشم مست تو بیدار شد خاصه آن ساعت که زلفت نیز با او یار شد

2 در شب هجرت ببینم روز وصلت را بخواب گر تواند بخت خواب آلود من بیدار شد

3 روزگاری ناکشیده محنت هجران تو چون توان از نعمت وصل تو برخوردار شد

4 تا بدیدم نرگس مخمور تو از خمر عشق آنچنان مستم که نتوانم دگر هشیار شد

1 دل تندرست گشت چو بیمار عشق شد وز خود برست هر که گرفتار عشق شد

2 خسته دلان غم زپی دردهای خویش درمان ازو خوهند که بیمار عشق شد

3 درخواب غفلتند همه خلق وآن فقیر در گور هم نخفت که بیدار عشق شد

4 با قیمتی که انسان دارد بنیم جو خود را فروخت هرکه خریدار عشق شد

1 حسن تو بر ماه لشکر می‌کشد عشق تو بر عقل خنجر می‌کشد

2 جان من بی‌تو ز تن در زحمت است رنج یوسف از برادر می‌کشد

3 هر کرا عشقت گریبان‌گیر شد از دو عالم دامن اندر می‌کشد

4 از تمنای کلاه وصل تست هرکه بی‌تو زحمت سر می‌کشد

1 کسی که او بغم عشق مبتلا آمد زدوست روی نپیچد اگر بلا آمد

2 بنور عشق توان دید دم بدم رخ دوست که حق پدید شد آنجا که مصطفا آمد

3 ایا توانگر حسن از کرم دری بگشا که نزد چون تو سخی همچو من گدا آمد

4 سوی توبنده بجان دیگری بتن پیوست برتو بنده بسر دیگری بپا آمد