غزلیات در دیوان اشعار سیف فرغانی

1 چشم تو کوجز دل سیاه ندارد دل برد از مردم و نگاه ندارد

2 بی رخت ای آفتاب پرتو رویت روز منست آن شبی که ماه ندارد

3 با همه ینبوع نور چشمه خورشید با رخ تو شکل اشتباه ندارد

4 با همه خیل ستاره ماه شب افروز لایق میدان تو سپاه ندارد

1 تویی که زلف و رخت رو بکفر و دین دارد که هر دوتا با بد رنگ آن و این دارد

2 کسی که نقش رخ و زلف تست در دل او موحدیست که در سینه کفر و دین دارد

3 حدیث زلف تو بسیار گفتم و چکنم مرا غم تو پریشان سخن چنین دارد

4 چه دلبری تو که نازاده مریم حسنت هزار عیسی گویا در آستین دارد

1 مه نکویی زروی او دارد شب سیاهی زموی او دارد

2 خود بدین چشم چون توان دیدن آنچه از حسن روی او دارد

3 از سر کوی او بکعبه مرو کعبه خانه بکوی او دارد

4 گل ببستان جمال ازو گیرد مشک درنافه بوی او دارد

1 در حلقه زلف تو هر دل خطری دارد زیرا که سر زلفت پر فتنه سری دارد

2 برآتش دل آبی از دیده همی ریزم تا باد هوای تو برمن گذری دارد

3 من در حرم عشقت همخانه هجرانم در کوی وصال آخر این خانه دری دارد

4 تو زاده ایامی مردم نبود زین سان این مادر دهرالحق شیرین پسری دارد

1 اندرین شهر دلم سرو روانی دارد که ز شکر سخن از پسته دهانی دارد

2 چون خرامد نکند هیچ نظر از چپ و راست نیست آگه که بهر سو نگرانی دارد

3 گر بشب خواب کند زنده نباشد آن کس کندر آغوش چنان سرو روانی دارد

4 گرچه در دست من از ملک جهان چیزی نیست دلبری هست که از حسن جهانی دارد

1 خرم آن جان که برویت نگرانی دارد وز هوای تو دلش گنج نهانی دارد

2 عشق بامرده نیامیزد واو زنده دلست که تعلق برخ خوب تو جانی دارد

3 عشق صورت نبود باتو مرا، چون مردان صورت عشق من ای دوست معانی دارد

4 ابتدای ره عشق تو مرا فاتحه ییست کندرین دل اثر سبع مثانی دارد

1 عشق از هستی کس عین و اثر نگذارد هیچ صاحب خبری را بخبر نگذارد

2 عشق سلطان غیورست و چو ملکی گیرد اندر آن مملکت از غیر اثر نگذارد

3 آن مبارک قدمست او که چو دستش برسد هیچ بر گردن هستی تو سر نگذارد

4 هستی تست گناه تو و او با همه لطف این گنه تا بنمیری ز تو در نگذارد

1 دل برد از من دلبری کآرام دل‌ها می‌برد خواب و قرار عاشقان زآن روی زیبا می‌برد

2 جانان بدان زلف سیه حالم پریشان می‌کند یوسف بدان روی چو مه هوش از زلیخا می‌برد

3 گفتم که عقل و صبر را در عشق یار خود کنم عقل از سر و صبر از دلم آن شوخ رعنا می‌برد

4 در عشق‌بازی عقل و جان می‌برد شاه نیکوان چون در رخش کردم نظر بگذاشتم تا می‌برد

1 گرترا بی عشق ازین سان زندگانی بگذرد وینچنین بی حاصل ایام جوانی بگذرد

2 زآن همی ترسم که با صد تیرگی مانند سیل در جهان خاکت آب زندگانی بگذرد

3 ازجهان عشق مگذر چون رسی آنجا ازآنک درخرابی میرد آن کز آبدانی بگذرد

4 خویشتن درآتش عشقی فگن تا نفس تو در شرف زین مردم آبی ونانی بگذرد

1 نگار من چو اندر من نظر کرد همه احوال من بر من دگر کرد

2 بپرسش درد جانم را دوا داد بخنده زهر عیشم را شکر کرد

3 ز راه دید ناگه در درونم درآمد نور و ظلمت را بدر کرد

4 بشب چون خانه گشتم روشن از شمع که چون خورشیدم از روزن نظر کرد