غزلیات در دیوان اشعار سیف فرغانی

1 یار من خسرو خوبان ولبش شیرینست خبرش نیست که فرهاد وی این مسکینست

2 نکنم رو ترش ار تیز شود کز لب او سخن تلخ چو جان در دل من شیرینست

3 دید خورشید رخش وز سر انصاف بماه گفت من سایه او بودم وخورشید اینست

4 با رخ او که در او صورت خود نتوان دید هرکه در آینه یی می نگرد خود بینست

1 دوست سلطان و دل ولایت اوست خرم آن دل که در حمایت اوست

2 هر کرا دل بعشق اوست گرو از ازل تا ابد ولایت اوست

3 پس نماند ز سابقان در راه هر کرا پیش رو هدایت اوست

4 عرش بر آستانش سر بنهد هر کرا تکیه بر عنایت اوست

1 گرچه متاع جان بر جانان خطرنداشت جان باز کز جهان دل ازو دوستر نداشت

2 عاشق بدست همت خود در طریق عشق هرچ آن نه دوست بود بیفگند و برنداشت

3 قومی ز عشق خاص ندارند بهره یی خود عامتر بگو که کسی زین خبر نداشت

4 خفته درین نشیمن وز آن اوج مانده باز زیرا همای همت آن قوم پر نداشت

1 غم عشق تو مقبلان را بود چنین درد صاحب دلان را بود

2 تن از خوردن غم گدازش گرفت چنین لقمه یی قوت جان را بود

3 غم جان فزایت غذای دلست تن اشکمی آب ونان را بود

4 چو خورشید سوی زمین ننگرد اگر چون تو مه آسمان را بود

1 درین تفکرم ای جان که گر فراق افتد مرا وصال تو دیگر کی اتفاق افتد

2 همین بس است زهجران دوست عاشق را که قدر وصل بداند چودر فراق افتد

3 بدرد هجر شدم مبتلا ازآن هردم صدای ناله من اندرین رواق افتد

4 مرا زتلخی آن وارهان وآنگه زهر بدست خویش بمن ده که بر مذاق افتد

1 دی یکی گفت که از عشق خبرها دارد سر خود گیر که این کار خطرها دارد

2 دگری گفت قدم در نه و اندیشه مکن اندرین بحر که این بحر گهرها دارد

3 ای گرو برده ز خوبان، به جز از شیرینی قصب السبق کمال تو شکرها دارد

4 آنچه از حسن تو دیدم ز کبوتر طوقیست وه که طاوس جمال تو چه پرها دارد

1 مرا در دل غم جان می نگنجد درو جز عشق جانان می نگنجد

2 چنان پر شد دلم از شادی عشق که اندر وی غم جان می نگنجد

3 نگارا عشق تو زآن عقل من برد که در ملکی دوسلطان می نگنجد

4 غم تو گردن هستیم بشکست دو سر در یک گریبان می نگنجد

1 آه درد مرا دوا که کند چاره کارم ای خدا که کند

2 چون مرا دردمند هجرش کرد غیر وصلش مرا دوا که کند

3 از خدا وصل اوست حاجت من حاجت من جز او روا که کند

4 من بدست آورم وصالش لیک ملک عالم بمن رها که کند

1 چشم تو کوجز دل سیاه ندارد دل برد از مردم و نگاه ندارد

2 بی رخت ای آفتاب پرتو رویت روز منست آن شبی که ماه ندارد

3 با همه ینبوع نور چشمه خورشید با رخ تو شکل اشتباه ندارد

4 با همه خیل ستاره ماه شب افروز لایق میدان تو سپاه ندارد

1 ای که در باغ نکویی بتو نبود مانند گل برخسار نکو سرو ببالای بلند

2 هیچ کس نیست زخوبان جهان همچون تو هرگز استاره بخورشید نباشد مانند

3 با وجود تو که هستی ز شکر شیرین تر نیست حاجت که کس از مصر بروم آرد قند

4 کبر شاهانه تو شاخ امیدم بشکست ناز مستانه تو بیخ قرارم برکند