غزلیات در دیوان اشعار سیف فرغانی

1 شمع خورشید که آفاق منور دارد مهر تو در دل و سودای تو در سر دارد

2 رنگ روی تو باقلام تصور ما را خانه دل ز خیال تو مصور دارد

3 روز و شب در طلبت گرد زمین گردانست آسمانی که شب و روز مه و خور دارد

4 آنچه من دیده ام از حسن تو گر گویم کس نشنود، ور شنود نیز که باور دارد؟

1 کسی کز دل سخن گوید دمش چون جان اثر دارد بپرس از وی که صاحب دل زعلم جان خبر دارد

2 ازآن معدن طلب کن زر که باشد اندرو وجوهر گل ومیوه زشاخی جو که برگ سبز وتر دارد

3 تو هر صورت نمایی را مدان از اهل این معنی که نی هر بحر مروارید ونی هر نی شکر دارد

4 درین بازار قلابان بهر جانب نظر می کن زصرافی حذر می کن که روی اندود زر دارد

1 اندر ره تو دل چه بود جان چه قدر دارد نزد گدای کوی تو سلطان چه قدر دارد

2 نزد کسی که عاشق بی جان زنده دل را از لب حیات بخش بود جان چه قدر دارد

3 نام تو در میان و همه غافل از تو آری مهتاب در مجالس کوران چه قدر دارد

4 چون جان گرفت سکه مهرت چو زر بر تو ای گنج حسن این دل ویران چه قدر دارد

1 روی تو که ماه را خجل دارد شاهی است که ملک جان و دل دارد

2 یک ترک ز لشکر جمال تو از ملک ولایت چگل دارد

3 وآن سدره منتهای قد تو مر طوبی را بزیر ظل دارد

4 دل نبود از تو منفصل زیرا چشم از تو خیال متصل دارد

1 کسی که عشق نورزد مگو که جان دارد جزین حدیث نگوید کسی که آن دارد

2 ز مرگ چون دل صاحب دلان بود آمن کسی که او بتو زنده است و چون تو جان دارد

3 زمین ز روی تو چون آفتاب روشن شد که ماه حسن ز رخسارت آسمان دارد

4 لبت ببوسه مرا وعده داد لیکن گفت شکر ز قاعده بیرون خوری زیان دارد

1 نگارا دل همی خواهد که عشقت را نهان دارد ولیکن اشک را نطق است و رنگ رو زبان دارد

2 اگر چه آتش مجمر ندارد شعله پیدا ولیکن عود نتواند که دود خود نهان دارد

3 کسی کز درد عشق تو ندارد زندگی دل اگر جان در تنش ریزند چون زهرش زیان دارد

4 کسی کز سوز عشق تو ندارد جان ودل زنده بسان خاک گورستان درون پر مردگان دارد

1 نور رخ تو قمر ندارد ذوق لب تو شکر ندارد

2 در دور تو مادر زمانه مانند تو یک پسر ندارد

3 بی بهره ز دولت غم تو از محنت ما خبر ندارد

4 آنکس که چو من بروی خوبت دل می ندهد مگر ندارد

1 دل بی رخ خوب تو سر خویش ندارد جان طاقت هجرتو ازین بیش ندارد

2 از عاقبت عشق تو اندیشه نکردم دیوانه دل عاقبت اندیش ندارد

3 مه پیش تو ازحسن زند لاف ولیکن او نوش لب و غمزه چون نیش ندارد

4 ازمرهم وصل تو نصیبی نبود هیچ آن را که زعشق تو دل ریش ندارد

1 بگو بدانکه چون من عشق یار من دارد که پادشاهی خوبان نگار من دارد

2 ببوی او بگلستان شدم ندیدم هیچ بغیرلاله که رنگی زیار من دارد

3 عجب مدار که برگیردم زپشت زمین بدین صفت که غمش رو بکار من دارد

4 کسی که در غمش ازچشم خون همی بارید فراغت از مژه اشکبار من دارد

1 کسی کو همچو تو جانان ندارد اگر چه زنده باشد جان ندارد

2 گل وصلت نبوید گر چه غنچه دلی پرخون لبی خندان ندارد

3 شده چون تو توانگر را خریدار فقیری کز گدایی نان ندارد

4 نخواهم بی تو ملک هر دو عالم که بی تو هر دو عالم آن ندارد