غزلیات در دیوان اشعار سیف فرغانی

1 گر نور حسن نبود رو کی چو ماه باشد ور رنگ و بوی نبود گل چون گیاه باشد

2 اندر زمین چه جویی آنرا که از نکویی چون آسمانش بر رو خورشید و ماه باشد

3 ای دانه وجودت بی مغز جان چو کاهی گر جان مغز نبود دانه چو کاه باشد

4 صورت بجان معنی آراستست ورنی در خانهای شطرنج از چوب شاه باشد

1 عشق از هستی کس عین و اثر نگذارد هیچ صاحب خبری را بخبر نگذارد

2 عشق سلطان غیورست و چو ملکی گیرد اندر آن مملکت از غیر اثر نگذارد

3 آن مبارک قدمست او که چو دستش برسد هیچ بر گردن هستی تو سر نگذارد

4 هستی تست گناه تو و او با همه لطف این گنه تا بنمیری ز تو در نگذارد

1 روی تو که ماه را خجل دارد شاهی است که ملک جان و دل دارد

2 یک ترک ز لشکر جمال تو از ملک ولایت چگل دارد

3 وآن سدره منتهای قد تو مر طوبی را بزیر ظل دارد

4 دل نبود از تو منفصل زیرا چشم از تو خیال متصل دارد

1 دل شد ز دست و دست به دلبر نمی‌رسد مرده به جان و تشنه به کوثر نمی‌رسد

2 غواص بحر عشق چو ماهی به دام جهد چندین صف گرفت و به گوهر نمی‌رسد

3 شاخ درخت وصل بلندست و سر کشید آنجا که دست دولت ما برنمی‌رسد

4 گر وصل دوست می‌طلبی همچو من گدا درویش باش کآن به توانگر نمی‌رسد

1 مرا چندانکه در سر دیده باشد خیال روی تو در دیده باشد

2 ز عشقت چون نگه داردل خویش کسی کو چون تو دلبر دیده باشد

3 بجز سودای تو هرچ اندرو هست ز سر بیرون کنم گر دیده باشد

4 فلک گر چه بسی گرد جهان گشت ولیکن چون تو کمتر دیده باشد

1 هرکه یک بار در آن طلعت میمون نگرد گر نظر باشدش اندر دگری چون نگرد

2 هرکه را یار شود او چو اسد را خورشید کم ز گاوست اگر در مه گردون نگرد

3 با چنین ملک سگ کوی گدای اورا عار باشد که سوی نعمت قارون نگرد

4 نیست شایسته که در یوزه کند بر دراو آن گدا طبع که در ملک فریدون نگرد

1 آنکس که بهر نام تو از جان زیان نکرد عنقای عشق در دل او آشیان نکرد

2 در پرده دلش اثری از حیات نیست آنرا که در درون غم تو کار جان نکرد

3 آنکس که آفتاب سعادت برو نتافت با ماه عشقت اختر عقلش قران نکرد

4 وآن را که طوق مهر تو در گردن اوفتاد بر فرقش ار چه تیغ زدی سر گران نکرد

1 دردمندان غم عشق دوا می خواهند بامید آمده اند از توترا می خواهند

2 روز وصل تو که عیدست ومنش قربانم هرسحر چون شب قدرش بدعا می خواهند

3 اندرین مملکت ای دوست توآن سلطانی که ملوک ازدر تو نان چو گدا می خواهند

4 بلکه تا برسر کوی تو گدایی کردیم پادشاهان همه نان از در ما می خواهند

1 چون قهرمان عشق تو با هر که کین کند گر آسمان بود بدو روزش زمین کند

2 عشقت که کفر پیش وی ایمان کند درست از حسن لشکر آرد وتاراج دین کند

3 خورشید روی تو که جهان چون بهشت ازوست هر ذره را ز حسن به از حور عین کند

4 خورشید چون بساط زمین پی سپر شود گر حسن بهر شاه رخت اسب زین کند

1 ای ماه اختران تو اندر زمین مهند وی شاه چاکران تو در مملکت شهند

2 آن رهبران که سوی تو خوانند خلق را گر عشق تو دلیل ندارند گمرهند

3 در روز زندگانی خویش آن بد اختران بی آفتاب عشق تو شبهای بی مهند

4 در عشق عاجزند چو در جنگ گربه موش گرگان شیر پنجه که درحیله روبهند