الباب الاوّل: در توحید باری تعالی در حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه سنایی غزنوی

1 شاکر لطف و رحمتش دیندار شاکی قهر و غیرتش کفّار

2 بینی آنگه که گیرد ایزد خشم آنچه در چشمه باید اندر چشم

3 قهر و لطفش که در جهان نویست تهمت گبر و شبهت ثنویست

4 لطف و قهرش نشان منبر و دار شکر و سُکرش مقام مفخر و عار

1 دانش او رهی رعایت کن بخشش او مهم کفایت کن

2 شرب یک یک ز خلق دانسته دادن و ضدّ آن توانسته

3 اوست مر فطرت ترا فاطر دانش او منزّه از خاطر

4 او ز تو داند آنچه در دل تست زانکه او خالق دل و گِل تست

1 جانور را چو خوانش پیش نهاد خوردنی از خورنده بیش نهاد

2 همه را روح و روز و روزی از اوست نیک‌بختی و نیک روزی از اوست

3 روزی هریکی پدید آورد در انبارخانه مُهر نکرد

4 کافر و مؤمن و شقی و سعید همه را روزی و حیات جدید

1 زالکی کرد سر برون ز نهفت کشتک خویش خشک دید و بگفت

2 کای هم آنِ نو و هم آنِ کُهن رزق بر تست هرچه خواهی کن

3 علت رزق تو به خوب و به زشت گریهٔ ابر نی و خندهٔ کِشت

4 از هزاران هزار به یک تو زانک اندک نباشد اندک تو

1 آن بنشنیده‌ای که بی‌نم ابر مرغ روزی بیافت از درِ گبر

2 گبر را گفت پس مسلمانی زین هنرپیشه‌ای سخن دانی

3 کز تو این مکرمت بنپذیرند مرغکان گرچه دانه برگیرند

4 گبر گفت ار مرا بگزیند آخر این رنج من همی بیند

1 نه بپرسید کاهلی ز علی چون شنید از زبان دل گسلی

2 که بگوی ای امیر جان افروز که شب تیره به بود یا روز

3 مرتضی گفت بشنو ای سایل سوی ادبار خود مشو مایل

4 عاشقان را در این ره جانسوز تبش راز به که تابش روز

1 عاشقان سوی حضرتش سرمست عقل در آستین و جان بر دست

2 تا چو سویش براقِ دل رانند در رکابش همه برافشانند

3 جان و دل در رهش نثار کنند خویشتن را از آن شمار کنند

4 عقل و جان را به نزد او چه خطر دل و دین را فدا کنند و کفر

1 هرکه خواهد ولایت تجرید وآنکه جوید هدایت توحید

2 از درونش نماید آسایش وز برونش نباشد آرایش

3 آن ستایش که از نمایش اوست ترک آرایش و ستایش اوست

4 بر درِ شه گدای نان خواهد باز عاشق غذای جان خواهد

1 اینهمه علم جسم مختصر است علم رفتن به راه حق دگرست

2 علم آن کش نظر ادقّ باشد علم رفتن به راه حق باشد

3 سوی آنکس که عقل و دین دارد نان و گفتار گندمین دارد

4 چیست این راه را نشان و دلیل این نشان از کلیم پرس و خلیل