روزی که رطب داد همی از از سنایی غزنوی رباعی 85
1. روزی که رطب داد همی از پیشت
آن روز به جان خریدمی تشویشت
نوری که همی جمع نیابی از سنایی غزنوی رباعی 86
1. نوری که همی جمع نیابی در مشت
ناری که به تو در نتوان زد انگشت
بس عابد را که سرو بالای از سنایی غزنوی رباعی 87
1. بس عابد را که سرو بالای تو کشت
بس زاهد را که قدر والای تو کشت
صد بار رهی بیش به کوی تو از سنایی غزنوی رباعی 88
1. صد بار رهی بیش به کوی تو شتافت
بویی ز گلستان وصال تو نیافت
بویی که مرا ز وصل یار آمد از سنایی غزنوی رباعی 89
1. بویی که مرا ز وصل یار آمد رفت
و آن شاخ جوانی که به بار آمد رفت
ای عالم علم پیشگاه تو از سنایی غزنوی رباعی 90
1. ای عالم علم پیشگاه تو برفت
ای دین محمدی پناه تو برفت
رازی که سر زلف تو با باد از سنایی غزنوی رباعی 91
1. رازی که سر زلف تو با باد بگفت
خود باد کجا تواند آن راز نهفت
چون دید مرا رخانش چون از سنایی غزنوی رباعی 92
1. چون دید مرا رخانش چون گل بشکفت
آن دیدهٔ نیمخوابش از شرم بخفت
افلاک به تیر عشق بتوانم از سنایی غزنوی رباعی 93
1. افلاک به تیر عشق بتوانم سفت
و آفاق به باد هجر بتوانم رفت
تا کی باشم با غم هجران از سنایی غزنوی رباعی 94
1. تا کی باشم با غم هجران تو جفت
زرقیست حدیثان تو پیدا و نهفت
در خاک بجستمت چو خور یافتمت از سنایی غزنوی رباعی 95
1. در خاک بجستمت چو خور یافتمت
بسیار عزیزتر ز زر یافتمت
ای دیدهٔ روشن سنایی ز از سنایی غزنوی رباعی 96
1. ای دیدهٔ روشن سنایی ز غمت
تاریک شد این دو روشنایی ز غمت