رباعیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 رازی که سر زلف تو با باد بگفت خود باد کجا تواند آن راز نهفت

2 یک ره که سر زلف ترا باد بسفت بس گل که ز دست باد می‌باید رفت

1 چون دید مرا رخانش چون گل بشکفت آن دیدهٔ نیمخوابش از شرم بخفت

2 گفتا که مخور غم که شوی با ما جفت قربان چنان لب که چنان داند گفت

1 افلاک به تیر عشق بتوانم سفت و آفاق به باد هجر بتوانم رفت

2 در عشق چنان شدم که بتوانم گفت کاندر یک چشم پشه بتوانم خفت

1 تا کی باشم با غم هجران تو جفت زرقیست حدیثان تو پیدا و نهفت

2 چون از تو نخواهدم گل و مل بشکفت دست از تو بشستم و به ترک تو گفت

1 در خاک بجستمت چو خور یافتمت بسیار عزیزتر ز زر یافتمت

2 جایی اگر امروز خبر یافتمت جان تو که نیک عشوه گر یافتمت

1 ای دیدهٔ روشن سنایی ز غمت تاریک شد این دو روشنایی ز غمت

2 با این همه یک ساعت و یک لحظه مباد این جان و دل مرا جدایی ز غمت

1 از ظلمت چون گرفته ما هم ز غمت چون آتش و خون شد اشک و آهم ز غمت

2 از بس که شب و روز بکاهم ز غمت از زردی رخ چو برگ کاهم ز غمت

1 دل خسته و زار و ناتوانم ز غمت خونابه ز دیده می‌برانم ز غمت

2 هر چند به لب رسیده جانم ز غمت غمگین مانم چو باز مانم ز غمت

1 هر چند دلم بیش کشد بار غمت گویی که بود شیفته‌تر بر ستمت

2 گفتی کم من گیر نگیرد هرگز آن دل که کم خویش گرفتست کمت

1 سرو چمنی یاد نیاید ز منت شد پست چو من سرو بسی در چمنت

2 خورشید همه ز کوه آید بر اوج وان من مسکین ز ره پیرهنت