چون چهرهٔ تو ز گریه باشد از سنایی غزنوی رباعی 133
1. چون چهرهٔ تو ز گریه باشد پر درد
زنهار به هیچ آبی آلوده مگرد
گفتا که به گرد کوی ما از سنایی غزنوی رباعی 134
1. گفتا که به گرد کوی ما خیره مگرد
تا خصم من از جان تو برنارد گرد
منگر تو بدانکه ذوفنون از سنایی غزنوی رباعی 135
1. منگر تو بدانکه ذوفنون آید مرد
در عهد وفا نگر که چون آید مرد
رو گرد سراپردهٔ اسرار از سنایی غزنوی رباعی 136
1. رو گرد سراپردهٔ اسرار مگرد
شوخی چکنی که نیستی مرد نبرد
آن بت که دل مرا فرا چنگ از سنایی غزنوی رباعی 137
1. آن بت که دل مرا فرا چنگ آورد
شد مست و سوی رفتن آهنگ آورد
بس دل که غم سود و زیان از سنایی غزنوی رباعی 138
1. بس دل که غم سود و زیان تو خورد
بس شاه که یاد پاسبان تو خورد
هر کو به جهان راه قلندر از سنایی غزنوی رباعی 139
1. هر کو به جهان راه قلندر گیرد
باید که دل از کون و مکان برگیرد
چون پوست کشد کارد به از سنایی غزنوی رباعی 140
1. چون پوست کشد کارد به دندان گیرد
آهن ز لبش قیمت مرجان گیرد
این اسب قلندری نه هر از سنایی غزنوی رباعی 141
1. این اسب قلندری نه هر کس تازد
وین مهرهٔ نیستی نه هر کس بازد
گبری که گرسنه شد به نانی از سنایی غزنوی رباعی 142
1. گبری که گرسنه شد به نانی ارزد
سگ زان تو شد به استخوانی ارزد
بادی که ز کوی آن نگارین از سنایی غزنوی رباعی 143
1. بادی که ز کوی آن نگارین خیزد
از خاک جفا صورت مهر انگیزد
ای آنکه برت مردم بد، از سنایی غزنوی رباعی 144
1. ای آنکه برت مردم بد، دد باشد
وز نیکی تو یک هنرت صد باشد