چون چهرهٔ تو ز گریه باشد پر درد از سنایی غزنوی رباعی 133
1. چون چهرهٔ تو ز گریه باشد پر درد
زنهار به هیچ آبی آلوده مگرد
گفتا که به گرد کوی ما خیره مگرد از سنایی غزنوی رباعی 134
1. گفتا که به گرد کوی ما خیره مگرد
تا خصم من از جان تو برنارد گرد
منگر تو بدانکه ذوفنون آید مرد از سنایی غزنوی رباعی 135
1. منگر تو بدانکه ذوفنون آید مرد
در عهد وفا نگر که چون آید مرد
رو گرد سراپردهٔ اسرار مگرد از سنایی غزنوی رباعی 136
1. رو گرد سراپردهٔ اسرار مگرد
شوخی چکنی که نیستی مرد نبرد
آن بت که دل مرا فرا چنگ آورد از سنایی غزنوی رباعی 137
1. آن بت که دل مرا فرا چنگ آورد
شد مست و سوی رفتن آهنگ آورد
بس دل که غم سود و زیان تو خورد از سنایی غزنوی رباعی 138
1. بس دل که غم سود و زیان تو خورد
بس شاه که یاد پاسبان تو خورد
هر کو به جهان راه قلندر گیرد از سنایی غزنوی رباعی 139
1. هر کو به جهان راه قلندر گیرد
باید که دل از کون و مکان برگیرد
چون پوست کشد کارد به دندان گیرد از سنایی غزنوی رباعی 140
1. چون پوست کشد کارد به دندان گیرد
آهن ز لبش قیمت مرجان گیرد
این اسب قلندری نه هر کس تازد از سنایی غزنوی رباعی 141
1. این اسب قلندری نه هر کس تازد
وین مهرهٔ نیستی نه هر کس بازد
گبری که گرسنه شد به نانی ارزد از سنایی غزنوی رباعی 142
1. گبری که گرسنه شد به نانی ارزد
سگ زان تو شد به استخوانی ارزد
بادی که ز کوی آن نگارین خیزد از سنایی غزنوی رباعی 143
1. بادی که ز کوی آن نگارین خیزد
از خاک جفا صورت مهر انگیزد
ای آنکه برت مردم بد، دد باشد از سنایی غزنوی رباعی 144
1. ای آنکه برت مردم بد، دد باشد
وز نیکی تو یک هنرت صد باشد