رباعیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 سودای توام بی‌سر و بی‌سامان کرد عشق تو مرا زندهٔ جاویدان کرد

2 لطف و کرمت جسم مرا چون جان کرد در خاک عمل بهتر ازین نتوان کرد

1 روزی که سر از پرده برون خواهی کرد آنروز زمانه را زبون خواهی کرد

2 گر حسن و جمال ازین فزون خواهی کرد یارب چه جگرهاست که خون خواهی کرد

1 چون چهرهٔ تو ز گریه باشد پر درد زنهار به هیچ آبی آلوده مگرد

2 اندر ره عاشقی چنان باید مرد کز دریا خشک آید از دوزخ سرد

1 گفتا که به گرد کوی ما خیره مگرد تا خصم من از جان تو برنارد گرد

2 گفتم که نبایدت غم جانم خورد در کوی تو کشته به که از روی تو فرد

1 منگر تو بدانکه ذوفنون آید مرد در عهد وفا نگر که چون آید مرد

2 از عهدهٔ عهد اگر برون آید مرد از هر چه گمان بری فزون آید مرد

1 رو گرد سراپردهٔ اسرار مگرد شوخی چکنی که نیستی مرد نبرد

2 مردی باید زهر دو عالم شده فرد کو درد به جای آب و نان داند خورد

1 آن بت که دل مرا فرا چنگ آورد شد مست و سوی رفتن آهنگ آورد

2 گفتم: مستی، مرو، سر جنگ آورد چون گل بدرید جامه و رنگ آورد

1 بس دل که غم سود و زیان تو خورد بس شاه که یاد پاسبان تو خورد

2 نان تو خورد سگی که روبه گیرست ای من سگ آن سگی که نان تو خورد

1 هر کو به جهان راه قلندر گیرد باید که دل از کون و مکان برگیرد

2 در راه قلندری مهیا باید آلودگی جهان نه در برگیرد

1 چون پوست کشد کارد به دندان گیرد آهن ز لبش قیمت مرجان گیرد

2 او کارد به دست خویش میزان گیرد تا جان گیرد هر آنچه با جان گیرد