در مرگ حیات اهل داد و دینست از سنایی غزنوی رباعی 73
1. در مرگ حیات اهل داد و دینست
وز مرگ روان پاک را تمکینست
آنکس که سرت برید غمخوار از سنایی غزنوی رباعی 74
1. آنکس که سرت برید غمخوار تو اوست
وان کت کلهی نهاد طرار تو اوست
آنکس که به یاد او مرا کار از سنایی غزنوی رباعی 75
1. آنکس که به یاد او مرا کار نکوست
با دشمن من همی زید در یک پوست
ایام درشت رام بهرام شه‌ست از سنایی غزنوی رباعی 76
1. ایام درشت رام بهرام شه‌ست
جام ابدی به نام بهرامشه‌ست
هر چند بلای عشق دشمن کامیست از سنایی غزنوی رباعی 77
1. هر چند بلای عشق دشمن کامیست
از عشق به هر بلا رسیدن خامی‌ست
در دام تو هر کس که گرفتارترست از سنایی غزنوی رباعی 78
1. در دام تو هر کس که گرفتارترست
در چشم تو ای جهان جان خوارترست
چندان چشمم که در غم هجر از سنایی غزنوی رباعی 79
1. چندان چشمم که در غم هجر گریست
هرگز گفتی گریستنت از پی چیست
گویند که راستی چو زر کانیست از سنایی غزنوی رباعی 80
1. گویند که راستی چو زر کانیست
سرمایهٔ عز و دولت و آسانیست
کمتر ز من ای جان به جهان از سنایی غزنوی رباعی 81
1. کمتر ز من ای جان به جهان خاکی نیست
بهتر ز تو مهتری و چالاکی نیست
اندر عقب دکان قصاب گویست از سنایی غزنوی رباعی 82
1. اندر عقب دکان قصاب گویست
و آنجا ز سر غرقه به خونش گرویست
زلفین تو تا بوی گل نوروزیست از سنایی غزنوی رباعی 83
1. زلفین تو تا بوی گل نوروزیست
کارش همه ساله مشک و عنبر سوزیست
عقلی که ز لطف دیدهٔ جان از سنایی غزنوی رباعی 84
1. عقلی که ز لطف دیدهٔ جان پنداشت
بر دل صفت ترا به خوبی بنگاشت