رباعیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 چون می دانی همه ز خاک و آبیم امروز همه اسیر خورد و خوابیم

2 در تو نرسیم اگر بسی بشتابیم سرمایه تویی سود ز خود کی یابیم

1 ای برده دل من چو هزاران درویش بی رحمیت آیین شد و بد عهدی کیش

2 تا کی گویی ترا نیازارم بیش من طبع تو نیک دانم و طالع خویش

1 با یاد تو جام زهر چون نوش کشند از کوی تو عاشقان بیهوش کشند

2 بنمای به زاهدان جمال رخ خویش تا غاشیهٔ مهر تو بر دوش کشند

1 بس عابد را که سرو بالای تو کشت بس زاهد را که قدر والای تو کشت

2 تو دیر زی ای بت ستمگر که مرا دست ستم زمانه در پای تو کشت

1 خورشید سما بسوزد از سایهٔ عشق پس چون شده‌ای دلا تو همسایهٔ عشق

2 جز آتش عشق نیست پیرایهٔ عشق اینست بتا مایه و سرمایهٔ عشق

1 خوشخو شده بود آن صنم قاعده‌ساز باز از شوخی بلعجبی کرد آغاز

2 چون گوز درآگند دگر باز از ناز از ماست همی بوی پنیر آید باز

1 هجرت به دلم چو آتشی در پیوست آب چشمم قوت او را بشکست

2 چون خواستم از یاد غمت گشتن مست بگرفت مرا خاک سر کوی تو دست

1 کاری که نه با تو بی‌نظام انگاریم صبحی که نه با تو، وقت شام انگاریم

2 نادیدن تو هوای کام انگاریم بی تو همه خرمی حرام انگاریم

1 آن موی که سوز عاشقان می‌انگیخت کز یک شکنش هزار دلداده گریخت

2 آخر اثر زمانه رنگی آمیخت تا در کفش از موی سیه پاک بریخت

1 اکنون که سیاهی ای دل چون خورشید بیشت باید ز عشق من داد نوید

2 کاندر چشمی تو از عزیزی جاوید چون دیدهٔ دیده‌ای سیه به که سفید