رباعیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 بد کمتر ازین کن ای بت سیمین‌تن کایزد به بدت باز دهد پاداشن

2 یکباره مکن همه بدیها با من لختی بنه ای دوست برای دشمن

1 غم خوردن این جهان فانی هوسست از هستی ما به نیستی یک نفسست

2 نیکویی کن اگر ترا دست رسست کین عالم یادگار بسیار کسست

1 چون چهرهٔ تو ز گریه باشد پر درد زنهار به هیچ آبی آلوده مگرد

2 اندر ره عاشقی چنان باید مرد کز دریا خشک آید از دوزخ سرد

1 هستی تو سزای این و صد چندین رنج تا با تو که گفت کین همه بر خود سنج

2 از جستن و خواستن برآسای و مباش آرام گزین که خفته‌ای بر سر گنج

1 گر بدگویی ترا بدی گفت ای ماه هرگز نشود بر تو دل بنده تباه

2 از گفتهٔ بدگوی ز ما عذر مخواه کایینه سیه نگردد از روی سیاه

1 گفتم که ببرم از تو ای بینایی گفتی که بمیر تا دلت بربایی

2 گفتار ترا به آزمایش کردم می بشکیبم کنون چه میفرمایی

1 ای گلبن نابسوده او باش هنوز وی رنگ تو نامیخته نقاش هنوز

2 بوی تو نکردست صبا فاش هنوز تا بر تو وزد باد صبا باش هنوز

1 آنها که اسیر عشق دلدارانند از دست فلک همیشه خونبارانند

2 هرگز نشود بخت بد از عشق جدا بدبختی و عاشقی مگر یارانند

1 بهرام دواند هر دو جویندهٔ کین آن قوت ملک آمد و این قوت دین

2 هر روز کند اسب سعادت را زین بهرام فلک ز بهر بهرام زمین

1 روزی که بتم ز فوطه رخ بنماید با فوطه هزار جان ز تن برباید

2 در فوطه بتا خمش ازین به باید عاشق کش فوطه پوش نیکو ناید