قصاید و قطعات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 تلخ کرد از حدیث خویش طبیب دوش لفظ شکرفروش مرا

2 از دو لب داد جهل خویش به من وز دوزخ برد باز هوش مرا

3 زین پس از طلعت و مقالت او گوش و چشمست چشم و گوش مرا

1 زشت همی گویی هر ساعتم رو تو همی گویی که من نستهم

2 روی نکوی تو چکار آیدم شاعرم ای دوست نه من کان دهم

1 اگر ریش خواجه ببرند پاک رسن گر بگیرد به بسیار چیز

2 که تا پاردم سازد از بهر آنک بود پاردم بر گذرگاه تیز

1 ای شده پیر و عاجز و فرتوت مانده در کار خویشتن مبهوت

2 داده عمر عزیز خویش به باد شده راضی ز عیش خویش به قوت

3 متردد میان جبر و قدر غافل از عین عزت جبروت

4 ملکوت جهان نخست بدان پس خبر ده ز مالک ملکوت

1 تا چند معزای معزی که خدایش زینجا به فلک برد و قبای ملکی داد

2 چون تیر فلک بود قرینش به رهاورد پیکان ملک برد و به تیر فلکی داد

1 چون ز بد گوی من سخن شنوی بر تو تهمت نهم ز روی خرد

2 گویم ار تو نبودیی خرسند او مرا پیش تو نگفتی بد

1 دل منه با زنان از آنکه زنان مرد را کوزهٔ فقع سازند

2 تا بود پر زنند بوسه بر آن چون تهی شد ز دست بندازند

1 خیز ای دل زین برافگن مرکب تحویل را وقف کن بر ناکسان این عالم تعطیل را

2 پاک دار از خط معنی حرف رنگ و بوی را محو کن از لوح دعوی نقش قال و قیل را

3 اندرین صفهای معنی در معنی را مجوی زان که در سرنا نیابی نفخ اسرافیل را

4 کی کند برداشت دریا در بیابان خرد ناودان بام گلخن سیل رود نیل را

1 اگر معمار جاه او نباشد بنای مملکت ویران نماید

2 جهان را از امانی دل بگیرد به قدر همت ار احسان نماید

1 مردمان یک چند از تقوا و دین راندند کار زین پس اندر عهد ما نه پود ماندست و نه تار

2 این دو چون بگذشت باز آزرم و دین آمد شعار گر منازع خواهی ای مهدی فرود آی از حصار

3 باز یک چندی به رغبت بود و رهبت بود کار ور متابع خواهی ای دجال یک ره سر بر آر