قصاید و قطعات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 ای که از بهر خدمت در تو بست دولت میان و کام گذارد

2 پیش از آن کم زمانه آش کند فضل کن سیدی فرست آن آرد

3 هر که از دیدن تو خرم نیست باد در گوش گیر و در دل کارد

1 ای خواجه اگر قامت اقبال تو امروز مانند الف هیچ خم و پیچ ندارد

2 بسیار تفاخر مکن امروز که فردا معلوم تو گردد که الف هیچ ندارد

1 چون ز بد گوی من سخن شنوی بر تو تهمت نهم ز روی خرد

2 گویم ار تو نبودیی خرسند او مرا پیش تو نگفتی بد

1 روح مجرد شد خواجه زکی گام چو در کوی طریقت نهاد

2 خواست که مطلق شود از بند غیر دست به انصاف و سخا بر گشاد

3 دادهٔ هر هفت فلک بذل کرد زادهٔ هر چار گهرباز داد

1 صدر اسلام زنده گشت و نمرد گر چه صورت به خاک تیره سپرد

2 در جهان بزرگ ساخت مکان هم بخردان گذاشت عالم خرد

3 پس تو گویی که مرثیت گویش زنده را مرثیت که یارد برد

1 به گرمای تموز از سرد سوزش صد و پنجه مسافر خشک بفشرد

2 رهی رفت و غلام برده برده زهی قسمت رهی و ژاله شاکرد

3 زه ای پستت بمانده ماه بهمن زهی زنگی زن کیسه کج افسرد

4 ای شده خاک در تواضع و حلم زیر پای که و مه و زن و مرد

1 ای عمیدی که باز غزنین را سیرت و صورتت چو بستان کرد

2 باز عکس جمال گلفامت حجرهٔ دیده را گلستان کرد

3 باز نطق زبان در بارت صدف عقل را در افشان کرد

4 خاطر دوربین روشن تو عیب را پیش عقل عنوان کرد

1 شکر ایزد را که تا من بوده‌ام حرص و آزم ساعتی رنجه نکرد

2 هیچ خلق از من شبی غمگین نخفت هیچ کس روزی ز من خشمی نخورد

3 از طمع هرگز ندادم پشت خم وز حسد هرگز نکردم روی زرد

4 نیستم آزاد مرد ار کرده‌ام یا کنم من قصد هیچ آزاد مرد

1 آنچه دی کرد به من آن پسر سر گرغر اندر آفاق ندیدم که یکی لمتر کرد

2 گفتمش پوتی و لوتی کنی امروز مرا دست بر سر زد و پس پای سبک در سر کرد

3 دست در گردنم آورد پس او از سر لطف گوش و آغوش مرا پر گهر و زیور کرد

4 تا تو آبی خوری آن جان جهان بی‌مکری پشتم از آب تهی و شکم از نان پر کرد

1 آنکه تدبیر ظفر گستر او گر خواهد عقدهٔ نفی ز دیباچهٔ لا برگیرد

2 تیغ را در سخن ملک زبان کنده شود هر کجا او قلم کامروا برگیرد

3 در هوایی که در او پای سمند تو رسد تشنه از عین سراب آب بقا برگیرد