زهرهٔ مردان نداری از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 144
1. زهرهٔ مردان نداری خدمت سلطان مکن
پنجهٔ شیران نداری عزم این میدان مکن
ای برادر خویش از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 145
1. ای برادر خویش را زین جمع خودبینان مکن
کار دشوارست تو بر خویشتن آسان مکن
دعوی دین می‌کنی از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 146
1. دعوی دین می‌کنی با نفس دمسازی مکن
سینهٔ گنجشک جویی دعوی بازی مکن
یک روز بپرسید از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 147
1. یک روز بپرسید منوچهر ز سالار
کاندر همه عالم چه به ای سام نریمان
روزگاریست که از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 148
1. روزگاریست که کان گهرند
اندرین وقت همه بی‌سنگان
خواهد که شاعران از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 149
1. خواهد که شاعران جهان بی صله همی
باشند پیش خوانش دایم مدیح خوان
چو شعر حکیمانه از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 150
1. چو شعر حکیمانه گفتم ترا
تو جود کریمانه با من بکن
هر که چون کاغذ از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 151
1. هر که چون کاغذ و قلم باشد
دو زبان و دو روی گاه سخن
ای خرد را جمال از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 152
1. ای خرد را جمال و جان را زین
ذکر و شعر توام چو دین و چو دین
ای جمال معاشران از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 153
1. ای جمال معاشران چونست
آن دو حمال گام گستر تو
خواجه سلام علیک از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 154
1. خواجه سلام علیک کو لب چون نوش او
پستهٔ دربار او لعل گهر پوش او
خواجه غلط کرده از سنایی غزنوی قصیده-قطعه 155
1. خواجه غلط کرده است در چه؟ در ابروی او
زان که نسازد همی قبلهٔ دل سوی او