قصاید در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 قبله چون میخانه کردم پارسایی چون کنم عشق بر من پادشا شد پادشایی چون کنم

2 کعبه یارم خراباتست و احرامش قمار من همان مذهب گرفتم پارسایی چون کنم

3 من چو گرد باده گشتم کم گرایم گرد باد آسمانی کرده باشم آسیایی چون کنم

4 عشق تو با مفلسان سازد چو من در راه او برگ بی‌برگی ندارم بینوایی چون کنم

1 دی ز دلتنگی زمانی طوف کردم در چمن یک جهان جان دیدم آنجا رسته از زندان تن

2 بی طرب خوشدل طیور و بی‌طلب جنبان صبا بی دهن خندان درخت و بی زبان گویا چمن

3 سوسن آنجا بر دویده تا میان سرو بن نرگس آنجا خوش بخفته در کنار نسترن

4 چاک کرده بر نوای عندلیب خوش نوا فوطهٔ کحلی بنفشه شعر سیما بی سمن

1 چون من و چون تو شد ای دوست چمن یک چمانه من و تو بی تو و من

2 توی بی‌تو چو بهار اندر بت من بی من به بهار تو شمن

3 توبهٔ سست بروتان شده‌است شکن زلفک تو توبه شکن

4 حسن اندر حسن اندر حسنم تو حسن خلق و حسن بنده حسن

1 بس کنید آخر محال ای جملگی اصحاب مال در مکان آتش زنید ای طایفهٔ ارباب حال

2 زینهار و زینهار از گرم رفتن دم زنید زین یجوز و لایجوز و خرقه و حال و محال

3 خرقه‌پوشان گشته‌اند از بهر زرق و مخرقه دین فروشان گشته‌اند ار آرزوی جاه و مال

4 ای نظام‌الدین و فخر ملت ای شیخ الشیوخ چند ازین حال و محال و چند ازین هجر و وصال

1 نظر همی کنم ار چند مختصر نظرم به چشم مختصر اندر نهاد مختصرم

2 نمی‌شناسم خود را که من کیم به یقین از آنکه من ز خود اندر به خود همی نگرم

3 عیان چو باز سفیدم نهان چو زاغ سیاه چنین به چشم سرم گر چنان به چشم سرم

4 شکر نمایم و از زهر ناب تلخ ترم به فعل زهرم اگر چه به قول چون شکرم

1 گاه رزم آمد بیا تا عزم زی میدان کنیم مرد عشق آمد بیا تا گرد او جولان کنیم

2 چنگ در فتراک این معشوق عاشق کش زنیم پس لگام نیستی را بر سر فرسان کنیم

3 گر برآید خط توقعیش برین منشور ما ما ز دیده بر خط منشور در افشان کنیم

4 از خیال چهرهٔ غماز رنگ آمیز او بس به رسم حاجیان گه طوف و گه قربان کنیم

1 عقل محرم تا بود دستور سلطان بدن کی به ناواجب رود فرمان جان در ملک تن

2 جان جهانی لشکر عالی نسب دارد همی هر یکی با کار و باری در جهان خویشتن

3 ساخته میران این لشکر ز روی مرتبت شمع اوباشان خود را ز افسر شاهان لگن

4 شرم دارند ار نهند از تابش زهره کلاه ننگ دارند ار کنند از عکس پروین پیرهن

1 ای امیرالمومنین ای شمع دین ای بوالحسن ای به یک ضربت ربوده جان دشمن از بدن

2 ای به تیغ تیز رستاخیز کرده روز جنگ وی به نوک نیزه کرده شمع فرعونان لگن

3 از برای دین حق آباد کرده شرق و غرب کردی از نوک سنانت عالمی را پر سنن

4 تیغ «الا الله» زدی بر فرق «لا» گویان دین هر که «لا» می‌گفت وی را می‌زدی بر جان و تن

1 ای گرفتار نیاز و آز و حرص و حقد و مال ز امتحان نفس حسی چند باشی در وبال

2 چند در میدان قدس از خیره تازی اسب لاف چون نداری داغ عشق از حضرت قدس جلال

3 باطن از معنیت پاک و ظاهر از دعوی پلید چون تهی طبلی پر از آواز از زخم دوال

4 مرد باش و برگذار از هفت گردون پای خویش تا شوی رسته ازین الفاظهای قیل و قال

1 ای خدایی که به جز تو ملک‌العرش ندانم بجز از نام تو نامی نه برآید به زبانم

2 بجز از دین و صنعت نبود عادت چشمم بجز از گفتن حمدت نبود ورد زبانم

3 عارفا فخر به من کن که خداوند جهانم ملک عالمم و عالم اسرار نهانم

4 غیب من دانم و پس غیب نداند به جز از من منم آن عالم اسرار که هر غیب بدانم