پسرا تا به کف عشوهٔ عشق تو دریم از سنایی غزنوی قصیده 118
1. پسرا تا به کف عشوهٔ عشق تو دریم
از بدو نیک جهان همچو جهان بی‌خبریم
خیز تا از روی مستی بیخ هستی بر کنیم از سنایی غزنوی قصیده 119
1. خیز تا از روی مستی بیخ هستی بر کنیم
نقش دانش را فرو شوییم و آتش در زنیم
تا کی دم از علایق و طبع فلک زنیم از سنایی غزنوی قصیده 120
1. تا کی دم از علایق و طبع فلک زنیم
تا کی مثل ز جوهر دیو و ملک زنیم
خیز تا خود ز عقل باز کنیم از سنایی غزنوی قصیده 121
1. خیز تا خود ز عقل باز کنیم
در میدان عشق باز کنیم
گاه رزم آمد بیا تا عزم زی میدان کنیم از سنایی غزنوی قصیده 122
1. گاه رزم آمد بیا تا عزم زی میدان کنیم
مرد عشق آمد بیا تا گرد او جولان کنیم
گاه آن آمد که با مردان سوی میدان شویم از سنایی غزنوی قصیده 123
1. گاه آن آمد که با مردان سوی میدان شویم
یک ره از ایوان برون آییم و بر کیوان شویم
بر بساز کم زنان خود را بر آن مهتر نهیم از سنایی غزنوی قصیده 124
1. بر بساز کم زنان خود را بر آن مهتر نهیم
گر دغا بازد کسی ما مهره در ششدر نهیم
عقل محرم تا بود دستور سلطان بدن از سنایی غزنوی قصیده 125
1. عقل محرم تا بود دستور سلطان بدن
کی به ناواجب رود فرمان جان در ملک تن
ای امیرالمومنین ای شمع دین ای بوالحسن از سنایی غزنوی قصیده 126
1. ای امیرالمومنین ای شمع دین ای بوالحسن
ای به یک ضربت ربوده جان دشمن از بدن
الا یا خیمهٔ گردان به گرد بیستون مسکن از سنایی غزنوی قصیده 127
1. الا یا خیمهٔ گردان به گرد بیستون مسکن
گه از بن دامنت ماهست و گاهت ماه بر دامن
پیش پریشان مکن از پی آشوب من از سنایی غزنوی قصیده 128
1. پیش پریشان مکن از پی آشوب من
زلف گره بر گره جعد شکن بر شکن
گر شراب دوست را در دست تو نبود ثمن از سنایی غزنوی قصیده 129
1. گر شراب دوست را در دست تو نبود ثمن
خویشت را در خرابات جوانمردی فگن