غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 راه عشق از روی عقل از بهر آن بس مشکلست کان نه راه صورت و پایست کان راه دلست

2 بر بساط عاشقی از روی اخلاص و یقین چون ببازی جان و تن مقصود آنگه حاصلست

3 زینهار از روی غفلت این سخن بازی مدان زان که سر در باختن در عشق اول منزلست

4 فرق کن در راه معنی کار دل با کار گل کاین که تو مشغول آنی ای پسر کار گلست

1 ای پر در گوش من ز چنگت وی پر گل چشم من زرنگت

2 هنگام سماع بر توان چید تنگ شکر از دهان تنگت

3 چون چنگ به چنگ بر نهادی آید ز هزار زهره ننگت

4 چون شوخ نه ای بسان نرگس کی باده دهد چو باد رنگت

1 توبهٔ من جزع و لعل و زلف و رخسارت شکست دی که بودم روزه‌دار امروز هستم بت‌پرست

2 از ترانهٔ عشق تو نور نبی موقوف گشت وز مغابهٔ جام تو قندیلها بر هم شکست

3 رمزهای لعل تو دست جوانمردان گشاد حلقه‌های زلف تو پای خردمندان ببست

4 ابروی مقرونت ای دلبر کمان اندر کشید ناوک مژگانت ای جانان دل و جانم بخست

1 زان چشم پر از خمار سرمست پر خون دارم دو دیده پیوست

2 اندر عجبم که چشم آن ماه ناخورده شراب چون شود مست

3 یا بر دل خسته چون زند تیر بی دست و کمان و قبضه و شست

4 بس کس که ز عشق غمزهٔ او زنار چهار کرد بر بست

1 دوست چنان باید کان منست عشق نهانی چه نهان منست

2 عاشق و معشوق چو ما در جهان نیست دگر آنچه گمان منست

3 جان جهان خواند مرا آن صنم تا بزیم جان جهان منست

4 کیست درین عالم کو را دگر یار وفادار چنان منست

1 تا خیال آن بت قصاب در چشم من است زین سبب چشمم همیشه همچو رویش روشن است

2 تا بدیدم دامن پر خونش چشم من ز اشگ بر گریبان دارم آنچ آن ماه را بر دامن است

3 جای دارد در دل پر خونم آن دلبر مقیم جامه پر خون باشد آن کس را که در خون مسکن است

4 با من از روی طبیعت گر نیامیزد رواست از برای آنکه من در آب و او در روغن است

1 ای جان جهان کبر تو هر روز فزونست لیکن چه توان کرد که وقت تو کنونست

2 نشگفت اگر کبر تو هرگز نشود کم چون خوبی دیدار تو هر روز فزونست

3 عالم ز جمال تو پرآوازه شد امروز زیرا که جمال تو ز اندازه برونست

4 در زلف تو تاب و گره و بند و شکنجست در چشم تو مکر و حیل و زرق و فسونست

1 ای پیک عاشقان گذری کن به بام دوست برگرد بنده‌وار به گرد مقام دوست

2 گرد سرای دوست طوافی کن و ببین آن بار و بارنامه و آن احتشام دوست

3 خواهی که نرخ مشک شکسته شود به چین بر زن به زلف پر شکن مشکفام دوست

4 برخاست اختیار و تصرف ز فعل ما چون کم زدیم خویشتن از بهر کام دوست

1 دارم سر خاک پایت ای دوست آیم به در سرایت ای دوست

2 آنها که به حسن سرفرازند نازند به خاکپایت ای دوست

3 چون رای تو هست کشتن من راضی شده‌ام برایت ای دوست

4 خون نیز ترا مباح کردم دیگر چکنم به جایت ای دوست

1 روی تو ای دلفروز گر نه چو ماهست زلف سیه زو چرا بدر دو تا هست

2 روی چو ماه تو گر چه مایهٔ نور است موی سیاه تو گر چه اصل گناهست

3 شاه بتانی و عاشقانت سپاهند ماه زمینی و آسمانت کلاهست

4 رسم چنانست که ماه راه نماید چونکه ز ماه تو خلق گمشده راهست