غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 عشق آن معشوق خوش بر عقل و بر ادراک زد عشق بازی را بکرد و خاک بر افلاک زد

2 بر جمال و چهرهٔ او عقلها را پیرهن نعرهٔ عشق از گریبان تا به دامن چاک زد

3 حسن او خورشید و ماه و زهره بر فتراک بست لطف او در چشم آب و باد و آتش خاک زد

4 آتش عشقش جنیبتهای زر چون در کشید آب حیوانش به خدمت چنگ در فتراک زد

1 هزار سال به امید تو توانم بود هر آنگهی که بیایم هنوز باشد زود

2 مرا وصال نباید همان امید خوشست نه هر که رفت رسید و نه هر که کشت درود

3 مرا هوای تو غالب شدست بر یک حال نه از جفای تو کم شد نه از وفا افزود

4 من از تو هیچ ندیدم هنوز خواهم دید ز شیر صورت او دیدم و ز آتش دود

1 آفرین بادا بر آن کس کو ترا در بر بود و آفرین بادا بر آن کس کو ترا در خور بود

2 آفرین بر جان آن کس کو نکو خواهت بود شادمان آن کس که با تو در یکی بستر بود

3 جان و دل بردی به قهر و بوسه‌ای ندهی ز کبر این نشاید کرد تا در شهرها منبر بود

4 گر شوم من پاسبان کوی تو راضی بوم خود ببخشایی بر آن کش این هوس درسر بود

1 تا لب تو آنچه بهتر آن برد کس ندانم کز لب تو جان برد

2 دل خرد لعل تو و ارزان خرد جان برد جزع تو و آسان برد

3 کیست آن کو پیش تو سجده نبرد بنده باری از بن دندان برد

4 زلف تو چوگان به دست آمد پدید صبر کن تا گوی در میدان برد

1 ای کم شده وفای تو این نیز بگذرد و ا فزون شده جفای تو این نیز بگذرد

2 زین بیش نیک بود به من بنده رای تو گر بد شدست رای تو این نیز بگذرد

3 گر هست بی گناه دل زار مستمند در محنت و بلای تو این نیز بگذرد

4 وصل تو کی بود نظر دلگشای تو گر نیست دلگشای تو این نیز بگذرد

1 هر که در راه عشق صادق نیست جز مرایی و جز منافق نیست

2 آنکه در راه عشق خاموش ست نکته گویست اگر چه ناطق نیست

3 نکتهٔ مرد فکرتست و نظر وندر آن نکته جز دقایق نیست

4 آه سرد و سرشگ و گونهٔ زرد هر سه در عشق بی حقایق نیست

1 زلف پر تابت مرا در تاب کرد چشم پر خوابت مرا بی خواب کرد

2 با تن من کرد نور عارضت آنکه با تار قصب مهتاب کرد

3 عنبرین زلف چو چوگان خم گرفت تا دلم چو گوی در طبطاب کرد

4 وان لب عناب گونت طعنه کرد تا سرشگم سرخ چون عناب کرد

1 زان چشم پر از خمار سرمست پر خون دارم دو دیده پیوست

2 اندر عجبم که چشم آن ماه ناخورده شراب چون شود مست

3 یا بر دل خسته چون زند تیر بی دست و کمان و قبضه و شست

4 بس کس که ز عشق غمزهٔ او زنار چهار کرد بر بست

1 این نه زلفست آنکه او بر عارض رخشان نهاد صورت جوریست کو بر عدل نوشروان نهاد

2 گر زند بر زهر بوسه زهر گردد چون شکر یارب آن چندین حلاوت در لبی بتوان نهاد

3 توبه و پرهیز ما را تابش از هم باز کرد تا به عمدا زلف را بر آن رخ تابان نهاد

4 از دل من وز سر زلفین او اندازه کرد آنکه در میدان مدار گوی در چوگان نهاد

1 ما را ز مه عشق تو سالی دگر آمد دور از ره هجر تو وصالی دگر آمد

2 در دیده خیالی که مرا بد ز رخ تو یکباره همه رفت و خیالی دگر آمد

3 بر مرکب شایسته شهنشاه شکوهت بر تخت دل من به جمالی دگر آمد

4 شد نقص کمالی که مرا بود به صورت در عالم تحقیق کمالی دگر آمد